Lubowicki h. Szreniawa odm. (in. Śreniawa, właściwie Byliny albo Bieliny), vel Lubowiecki, Lubowiedzki, Lubowidzki, Łubowicki, Lubowski etc., rodzina wielkopolska, pisząca się z Lubowic. Ich rodowym gniazdem są Lubowice Wielkie in. Większe i Małe (Mniejsze, zwane też Lubowiczkami), w pow. gnieźnieńskim, parafia Dąbrówka. Wsie owe pisano też Łubowice i Łubowiczki, stąd i pisownia nazwiska przybierała niekiedy formę: Łubowicki, niekiedy: Lubowski (Dw. Teki).
W herbarzach figurują z herbem Szreniawa (Śreniawa), przecież właściwym herbem tej rodziny jest herb Byliny vel Bieliny, czyli litera S z krzyżem, znany już w Wielkopolsce w 1352 roku. Członkowie rodu Bielinów zapomniawszy o swoim własnym zawołaniu, nazwali z czasem swój herb Szreniawą, do której był podobny (Bon.). Spośród wielu rodzin wielkopolskich, należeli do tego herbu m. in. Bielejewscy vel Bielewscy, Biskupscy, Kurcewscy, Kurowscy, Kwileccy, Rozbiccy, Sieroszewscy, czy Strzeleccy. W Lubowicach siedziała drobna szlachta, jak się zdaje, należąca do kilku rodzin. Kozierowski przyjmuje, iż w XV wieku dziedziczyli tam również Poraje, a byli może i Odrowąże, jednego pochodzenia z Odrowążami Wysockimi.Bogusław, Mikołaj, Lutek, Dominik, Paweł Bartłomiej, Jan i Jasiek, dziedzice Lubowic, mieli spór o dziesięciny z Wojciechem, plebanem z Dąbrowy 1404 r. (Pom. Dz. W. Śr.). Dobiesław Lubowicki 1418 r., Świętosław Pąkacz (Pankacz) z Lubowic 1430 r., mają sprawy z plebanami z Dąbrowy (Łaski Lib. Benef.).
Niesiecki wspomina Jana, dzielnie walczącego pod Chocimem, Piotra poległego pod Smoleńskiem, po którym porucznikostwo objął brat jego Wacław, Pawła, długoletniego żołnierza wziętego do niewoli tatarskiej. Wacław, domownik Olizarów na Wołyniu 1636 r. (Akta Woł.). Franciszek, Gabriel i Wacław podpisali, z woj. kaliskim, elekcję Jana Kazimierza 1648 r., Franciszek, Jędrzej z Lubowic, Maciej, Marcin, Paweł i Walerian, z poznańskim, Jakub z kaliskim elekcję króla Michała 1669 r., Jakub z kaliskim, elekcję Augusta II w 1697 r., a Stanisław, obiór Leszczyńskiego w 1733 r.
Lubowiccy vel Lubowieccy tego herbu osiedli również w Małopolsce, ziemi chełmskiej, na Wołyniu i Litwie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zapisani m. in. do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki. Z nich 1 kasztelan w latach 1659 — 1674.
Jan Franciszek na Lubowicach, sekretarz królewski 1641, stolnik ciechanowski 1643, elektor Jana Kazimierza z woj. kaliskiego, kasztelan chełmski 1659, kasztelan wołyński 1661, starosta puński 1658, tłumacki 1659, lipnicki 1662, radomski 1665, podpisał z woj. wołyńskim, elekcje królów Michała i Jana III, otrzymał 1641 r. Ochotnicę, w pow. czorsztyńskim, brał czynny udział w życiu publicznym, czego dowodem liczne o nim wzmianki w Konstytucjach sejmowych, życzliwie widziany przez dwór i gorąco polecany 1658 r. przez Marię Ludwikę Bogusławowi Radziwiłłowi, ożeniony był z Anną Konstancją Charlęską.
Na Podlasiu zamieszkiwali Lubowiccy herbu Lubicz, z Lubowic in. Lubowicz pod Ostrożanami, w ziemi drohickiej, oraz herbu Ślepowron, z Lubowicz nad Nurcem, w ziemi drohickiej, parafia Kuczyn.
Genealogia
(osób: 56)
• ELŻBIETA Lubowiecka h. Szreniawa odm. (ok. 1610-po 1630), c. Jana i Katarzyny Pozowskiej (Dw. Teki); m. (ok. 1629) Świętosław Bieganowski z Grodźca h. Grzymała (ok. 1600-po 1630), s. Jerzego i Ewy Kucharskiej, szwagier Marcina Lubowieckiego; dziedzic części wsi Bieganowo i Bieczewo oraz pustek Karczewo, uzyskanych w dziale z bratem Wojciechem; występował 1620 r. (AGZ Pyzdry, Poznań); 1v. (ok. 1625) Małgorzata Tomicka z Graboszewa (ok. 1600-ok. 1628), c. Jana i Katarzyny Mieszkowskiej.
• STANISŁAW Lubowiecki h. Szreniawa odm. (ok. 1695-1773/76), s. Jana i Marianny Włoszynowskiej, posesor cząstek w Kozarzewie Kościelnym, pow. koniński, 1773 r.; dziedzicem tej wsi był wówczas Franciszek Kamiński (Dw. Teki; AGZ Konin); ż. (ok. 1730) Anna Pruska h. Leliwa (ok. 1710-1776/89), c. Wojciecha i Teresy Żychlińskiej h. Szeliga; miała do 1773 roku 1. 300 zł posagu zapisanych w Kozarzewie Kośc. (AGZ Konin); dzieci: Jan (Chryzostom).
Źródła: Bon. t. 15/87-89; Bork. Sp. 218; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nies. t. 6/169; Sęcz.; Szl. Król. t. 1/134; Urus. t. 9/187-188, 190-192, 193.
Lubowidzki h. Jastrzębiec, vel Lubowicki, Lubowiedzki, Lubowiecki, rodzina mazowiecka której gniazdem jest wieś Lubowidz, w dawnym pow. szreńskim.
Wieś ta, będąca siedzibą parafii, i obecnie znajdująca się w pow. Żuromin, została nadana 1345 r. Wojciechowi i Mikołajowi Nagórkom herbu Jastrzębiec przez ks. Bolesława (Kod. Maz.). W 1374 r. Mikołaj, podstoli i bratanek jego Piotr, otrzymali od ks. Trojdena prawo niemieckie dla Lubowidza. Jan kleryk diecezji płockiej 1504 r., został kanonikiem poznańskim 1522 roku, razem z bratem Ubisławem, otrzymał 1521 r. pozwolenie na założenie miasta w Lubowidzu, 1531 r. potwierdzenie przywileju z 1374 r., nadającego prawo niemieckie dla tej wsi i razem z nim nabył 1532 r. wieś Patki, w pow. bielskim.
Jakub, kanonik chełmski 1607 r., administrator diecezji chełmskiej 1620 r. Zofia, żona Wojciecha Świnki Zielińskiego, zmarła przed 1642 r. Jakub, dworzanin ks. Zasławskiego 1647 r. (Gr. Krzem.). Maciej z żoną, Zofją Zaleską, otrzymał 1666 r. wójtostwo w Płocku, w pow. łomżyńskim (Sig. Ręk. Oss.). Ludwik podpisał, z ziemią warszawską, elekcję Jana III w 1674 r.
Niektórzy z nich zostali chyba wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862 z herbem Szreniawa.
Genealogia
(osób: 39)
• TERESA Justyna Wincentyna Lubowidzka h. Jastrzębiec (3 IV 1813-po 1850), c. Wincentego i Józefy Stetkiewicz (Statkiewicz, mylnie Teletkiewicz); w aktach zapisywana także jako Lubowicka, w podpisie: Teresa Lubowidzka; zamieszkała 1840 r. w Warszawie, ul. Elektoralna 791; Boniecki wymienił tę Teresę, żonę Konstantego Frankowskiego w 1850 r., pod Lubowickimi herbu Szreniawa; ur. Dwór Jastrzębna lub Balinka, parafia Krasnybór, pow. Augustów, woj. podlaskie, chrz. 1813 (Bon.; MK Krasnybór); m. (31 V 1840 Warszawa) Konstanty Włodzimierz Antoni Frankowski h. Prus I? (ok. 1818-po 1850), s. Erazma i Tekli Zawadzkiej, sekretarz Heroldii Królestwa Polskiego 1840; zamieszkały Warszawa, ul. Senatorska 473C; ur. Hołowle, pow. ostrogski, gub. wołyńska; ślub w parafii św. Andrzeja, miejscowość Warszawa, uwagi: on kawaler lat 22, ona panna lat 27, przy matce zostająca, zapisana w akcie jako Lubowicka, w podpisie Lubowidzka, matka w podpisie Lubowicka; świadkowie: Ludwik Adam Dmuszewski, obywatel, oraz Franciszek Kisieliński, urzędnik b. komisji wojny, obaj pełnoletni, w Warszawie zamieszkali (MK Warszawa: św. Andrzej); dzieci: 1. Zofia Ludwika (ur. 26 VI 1843 Warszawa); 2. Stanisław Michał (ur. 22 XI 1845) – Frankowscy.
• WIKTOR Julian Teofil Lubowidzki h. Jastrzębiec (ok. 1807-1869), s. Wincentego i Józefy Stetkiewicz (Statkiewicz), geometra, urzędnik Królestwa Kongresowego 1850-1866; w aktach zapisywany też jako Wiktor Teofil Lubowicki; studiował na wydziale nauk i sztuk pięknych Uniw. Warszawskiego, sekcja budownictwa i miernictwa, wpis 23 XI 1825; w 1828 na Warsz. Wystawie Sztuk Pięknych wystawiono opracowanie jego elewacji frontowej Teatru Nowego w Berlinie oraz jeden rysunek; studiów nie ukończył i pracował jako geometra; uzyskał patent na wolno praktykującego geometrę klasy I w 1844 r.; w 1850 r. był geometrą kl. II w służbie mierniczej wydziału dóbr i lasów rządowych komisji rządowej przychodów i skarbu, w 1862 r. geometra w sekcji pomiarowej tegoż wydziału, starszy geometra tamże 1863, rewizor pomiarów tamże 1864-1866; członek Tow. Patriotycznego w czasie powstania listopadowego 1831 r.; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie w 1844 r. z herbem Szreniawa; Boniecki wymienia tego Wiktora, oraz jego siostrę Teresę, pod Lubowickimi herbu Szreniawa, zaś jego ojca oraz innych krewnych pod Lubowidzkimi herbu Jastrzębiec; ur. prawd. Jastrzębna Dwór, parafia Krasnybór, pow. Augustów, woj. podlaskie, zm. lat 62 (Bon. t. 15/87; Rafał Gerber, Studenci Uniw. Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, s. 387; A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego; MK Krasnybór); 1ż. (1833 Warszawa) Eulalia Łozińska (ok. 1803-3 VIII 1837), c. Michała i Karoliny Fleur; w aktach także: Łazińska; zm. Warszawa, lat 34 (Kur. Warsz.; MK Warszawa: św. Aleksander); ślub w parafii św. Krzyża (MK Warszawa: św. Krzyż); dzieci: Zdzisław, Julian, Wincenty; 2ż. (1840 Warszawa) Teofila Ewa Rychowiecka (ok. 1823-4 IX 1848), c. Feliksa i Marianny Piotrowskiej; ur. Warszawa, zm. tamże, w domu nr 791 przy ul. Elektoralnej, lat 24, eksp. 6 IX 1848 na cm. Powązkowski, zaprasza mąż wraz z dziećmi (Kur. Warsz.); ślub w parafii św. Andrzeja (MK Warszawa: św. Andrzej); dzieci: Gustaw, Wacław.
Źródła: Bon. t. 15/89-90; SGKP t. 5/449, t. 15 cz. 2/246; Szl. Król.
Lubowidzki h. Kopacz (in. Skrzydło, później używali h. Topacz), vel Topacz-Lubowidzki, Lubowicki, Lubowiedzki, Lubowiecki, pisali się „z Lubowidzy”. Ich wsią gniazdową jest Lubowidza, w ziemi rawskiej, w parafii i gminie Dmosin, pow. Brzeziny. Stanowią jedną rodzinę z Kopaczami Dmosińskimi i Kurzeskimi.
Pierwszym znanym przedstawicielem tej rodziny jest Trojan z Lubowidzy, który w 1386 r. został mianowany przez siostrę Piechnę Dadźbogową z Orłowa, pełnomocnikiem „do wszystkich spraw, jakie by miała w Mazowszu” (Akta Łęczyckie).
Jan Kopacz z Lubowidzy i Osin, łowczy rawski 1436 r. a sędzia ziemski w latach 1446-1452. Stefan Lubowidzki, z ziemią rawską, podpisał obiór króla Michała 1669 r. Jan, towarzysz pancerny, tytułowany cześnikiem 1739 r., a stolnikiem kijowskim 1747 r., został 1758 r. łowczym rawskim. Stanisław, podczaszy inowłodzki 1739 r. Paweł, podstoli kowalski 1743 r., marszałek dworu prymasa Komorowskiego 1759 r.
Kilku z nich niechlubnie zapisało się w historii kraju tuż przed rozbiorami i w okresie zaborów. Stefan (zm. 1808), generał lejtnant wojsk koronnych 1792 r., targowiczanin; 17 IV 1793 r. wezwał oficerów wojsk polskich do Łabunia i wezwał do przysięgi na wierność imperatorowej; popełnił samobójstwo. Mateusz (zm. 1874), wiceprezydent Warszawy i naczelnik policji 1818-1830, znienawidzony w Królestwie w czasach paskiewiczowskich, „przychwycony przez podchorążych w Belwederze 29 XI 1830 r., pokłuty przez nich bagnetami, wymknął się za granicę”. Józef Gabriel (zm. 1871), radca stanu, sędzia apelacyjny, następnie prezes Banku Polskiego; został pozbawiony szlachectwa za nadużycie władzy w r. 1850 (Sęcz.).
Lubowidzcy herbu Topacz (a właściwie Kopacz) zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862. Byli też Lubowieccy vel Lubowiccy na Litwie, którzy otrzymali szlachectwo 1792 r. wraz z herbem Kopacz.
Genealogia
(osób: 51)
• JAN Władysław Lubowidzki z Lubowidzy h. Kopacz (25 VI 1740-po 1786), s. Michała i Rozalii Piaggia, cześnikiewicz bydgoski, administrator starostwa ostrołęckiego, w woj. mazowieckim; zamieszkały 1788 r. Dylewo, pow. Ostrołęka; w późniejszym okresie dziedzic dóbr Osiny, parafia Dmosin, pow. Brzeziny (MK Dmosin), oraz dóbr Lubowidz; pisany także: Topacz-Lubowidzki (Bon.); ż. (ok. 1770) Marianna Dzierżańska h. Sulima (1750-20 V 1835), c. Antoniego i 2ż. Małgorzaty Borkowskiej h. Junosza; pierwszą żoną ojca była Anna Staniszewska; ur. Ustanów, zm. Szaniec, lat 85; dzieci: Prakseda, Józef, Mateusz, Marianna.
• PRAKSEDA Magdalena Topacz-Lubowidzka z Lubowidzy h. Kopacz (1782-1841), c. Jana Władysława i Marianny Dzierżańskiej h. Sulima; m. (1810 Dmosin) Wawrzyniec Hipolit Ignacy Trzciński h. Rawicz (ok. 1775-po 1836), s. Karola i Konstancji Sokolnickiej; zamieszkały Rawa Mazowiecka, parafia i powiat Rawa Mazowiecka, obecnie woj. łódzkie (MK Rawa Mazowiecka); wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862 z herbem Rawicz (Szl. Król.); tenże zapewne Wawrzyniec występuje jako świadek na ślubie Michała Trzcińskiego 16 II 1795 Kołacinek, pow. Brzeziny (MK Kołacinek); ślub Lubowidzkiej i Trzcińskiego miał miejsce w parafii Dmosin, pow. Brzeziny, miejscowość: Osiny, uwagi: „wielmożni”, kawaler i panna (MK Dmosin); dzieci: 1. Jan (I) Józef (ur. 1811), 2. Eustachy Mateusz (ur. ok. 1812), 3. Aniela Balbina (1814-1890), 4. Julian (ok. 1816-1859), 5. Jan (II) Gwalbert (ok. 1820-1821) – Trzcińscy.
Źródła: Bon. 15/90-94, 98; Dw. Teki; Nejm.; Sęcz.; Szl. Król. 1/134; Urus. 9/188-190.
Lubowiecki h. Paprzyca (in. Kuczaba, Kuszaba), vel Lubowiedzki, Lubowicki, Lubowidzki, także Lubowieski, Luboweski, Lubowski, w ziemi dobrzyńskiej, wyszli ze wsi Lubowiec, dawniej Lubowieś, w pow. lipnowskim, w parafii Chrostkowo, później się też pisali „z Lubowca”. Niektórzy z nich używali przydomków Grad, Sasin (od imienia przodka) oraz Sałata.
Lubowiec posiadali już w czasach Jagiełły. Są jednego pochodzenia z Jarczewskimi vel Jarzyczewskimi z Jarczewa in. Jarzyczewa, w parafii Karnkowo, oraz tych ostatnich odgałęzieniem – Zlewodzkimi ze Zlewód, w parafii Zaduszniki, a zapewne także z Gizińskimi przydomków Jartek i Mnich, z Gizina, w pow. rypińskim.
Andrzej z Lubowsi z rodu Kuczabów (Paprzyców) brał udział w 1434 r. w obiorze Jagiellończyka na tron polski przez szlachtą dobrzyńską (Rzyszcz. i Muczk. Kod. dypl. t. II Nr. 578). Od Andrzeja Grada Lubowieckiego vel Nieprzeskiego z Lubowca na Nieprzesnej, w pow. szczyrzyckim, podżupnika bocheńskiego 1489-1494, dziedzica innych dóbr oraz tenutariusza królewszczyzn w Krakowskiem i na Rusi, który z powodu ciągłej nieobecności w ziemi dobrzyńskiej został zwolniony w 1506 r. z urzędu pisarza tej ziemi, idą Nieprzescy vel Nieprzeccy oraz Lubowieccy, licznie rozrodzeni w woj. krakowskim.
Jan, poborca dobrzyński w latach 1672-1685. Stanisław, z ziemią dobrzyńską, Stanisław, z woj. inowrocławskim, podpisali elekcję Augusta II. Marcin poseł na elekcję 1697 r., konsyliarz konfederacji 1703 r., marszałek sejmiku dobrzyńskiego 1709 i 1713 r., komisarz na Trybunał skarbowy radomski 1715 r. (Lauda Dobrz.). Jerzy i Walenty z woj. brzeskiego kujawskiego, Michał z inowrocławskiego, elektorzy Stanisława Leszczyńskiego 1733 r.
Lubowieccy herbu Paprzyca zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zapisani m. in. do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.
Genealogia
(osób: 88)
• ADAM Lubowiecki h. Paprzyca (1786-ok. 1838), s. Felicjana i Agnieszki Skrzypińskiej, dzierżawca majątku Sosnów, w pow. brzeskim kujawskim; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1838 r. z herbem Paprzyca (Urus.); ur. Piaski, parafia Piaski, obecnie gm. Kruszwica, pow. Inowrocław, chrz. 1786, zm. Kalinowiec (MK Piaski); ż. (1818 Zbrachlin) Magdalena Morzycka h. Mora (ok. 1800-1830), c. Szymona i 2ż. Marianny Wolskiej h. Rola; ślub w parafii Zbrachlin, dawny pow. nieszawski, obecnie pow. Aleksandrów Kujawski (MK Zbrachlin); dzieci: Antoni.
• DELFINA Aleksandra Lubowiecka h. Paprzyca (1822-11 V 1881), c. Ignacego i Karoliny Gliszczyńskiej; w aktach pisana także: Aleksandra Delfina Lubowiecka; 1849 mieszkała w Przysiece; siostra hr. Walerowej Kwileckiej i hr. Edwardowej Potworowskiej; zm. Chełkowo, poch. Stare Bojanowo, na cm. katolickim (Bon.; Żych.); m. (15 II 1849 Wonieść) Michał Szymon Skarzyński h. Bończa (28 X 1807-29 XII 1887), s. Antoniego i 2ż. Karoliny Nieźychowskiej, ziemianin, oficer wojsk polskich 1831, odznaczony krzyżem Virtuti Militari; dziedzic na Chełkowie z przyległościami pod Bojanowem w pow. kościańskim; ur. Chełkowo, chrz. 31 X 1807 Wonieść, rodzice chrzestni: Antoni Mierzejewski, młodzieniec i Józefata ze Skarzyńskich Gumbińska; zm. Chełkowo, poch. Wonieść 31 XII 1887 (MK Wonieść; Dz. Pozn. 109/1881); dzieci: Anna, Marianna (Maria) – Skarzyńskie.
Źródła: Bil. 101-103, nr 99; Bon. 15/94-98; Dw. Teki; Nies. 6/168; Sęcz.; W. Skowroński, Rody szlacheckie w Wielkopolsce, Materiały genealogiczne; Szl. Gal. 146; Szl. Król. 1/134; Urus. t. 9/187.
Śleszyński h. Doliwa, vel Ślesiński, Sleszyński, Szleszyński, wymienia ich Paprocki w 1584 r.: „Śleszyńscy w bełskiem województwie dom starodawny i znaczny w sprawach poczciwych”. 
Śleszyński h. Wieniawa, vel Sleszyński, Ślesiński, Szleszyński, w Wielkopolsce i na Kujawach. Nazwisko mieli wziąć od wsi Ślesin, dawniej Śleszyn, w pow. nakielskim. W XIV wieku dziedziczy w tej wsi ród Nałęczów. W 1398 r. właścicielem Ślesina jest Sędziwój Ślesiński, niewątpliwie herbu Nałęcz. Później wieś ta przechodzi na własność innych rodzin, kolejno Witosławskich i Siedleckich, Ossolińskich, wreszcie Potulickich. W I połowie XVI wieku Śleszyńscy herbu Wieniawa dziedziczą m. in. w Pruszczu, w pow. nakielskim. Są jednego pochodzenia z Prusieckimi z tego Pruszcza (Wittyg). Jednak właściwym ich gniazdem jest chyba Śleszyn Wielki w pow. kutnowskim, gmina Żychlin. W XVI-XVIII wieku zamieszkują m. in. w pow. gostyńskim, inowłodzkim i brzezińskim. Mikołaj ze Ślesina podpisał pokój brzeski 1435. Marcin Ślesiński (zm. 1578), wojski gostyński; owdowiała żona Anna Dzierżgowska h. Jastrzębiec, siostra arcybiskupa, wystawiła mu marmurowy nagrobek w kolegiacie łowickiej z tym herbem. Sebastian, podstoli gostyński 1674. Stanisław (zm. 1754), kasztelan inowłodzki 1737, brzeziński 1753 (Nies.). Z tej rodziny: 2 kasztelanów w latach 1520 — 1754.
