BIBLIOGRAFIA
Skróty bibliograficzne:
AGZ = Akta Grodzkie i Ziemskie (AZ = Akta Ziemskie; AG = Akta Grodzkie).
Bil. = Antoni Biliński, Szlachta ziemi dobrzyńskiej za ostatnich Jagiellonów. Warszawa 1932.
Bon. = Adam Boniecki, Herbarz polski, T. 1-16.
Bork. Rocz. = Jerzy Sewer Dunin-Borkowski, Rocznik szlachty polskiej, Lwów 1881-1883. T. 1-2.
Dw. Gen. = Włodzimierz Dworzaczek, Genealogia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1959.
Dw. Teki = Włodzimierz Dworzaczek, Teki Dworzaczka. Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów szlachty wielkopolskiej XV-XX w., Biblioteka Kórnicka PAN 1995-1997.
Dziad. = Stanisław Dziadulewicz, Herbarz rodzin tatarskich w Polsce.
Gerb. = Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Ossolineum, Warszawa 1977.
Kon. = Szymon Konarski, Szlachta kalwińska w Polsce, Warszawa 1936.
Kos. = A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T. 1-5.
Krzep. Pom. = Józef Krzepela, Spis miejscowości i rodów ziemiańskich województwa pomorskiego, Kraków 1925.
LP = Literatura Polska. Przewodnik encyklopedyczny, red. Julian Krzyżanowski, PWN, Warszawa 1984, T. 1-2.
MK = Metrykalia katolickie
Nies. = Kasper Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, T. 1-10.
Ostr. = Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, Warszawa 1897-1914, T. 1-2.
Pap. = Bartosz Paprocki, Herbarz, 1584.
PSB = Polski Słownik Biograficzny.
Puł. = Kazimierz Pułaski, Kronika polskich rodów szlacheckich Podola, Wołynia i Ukrainy, Brody 1911. T. 1-2.
SBK = Słownik Biograficzny. Kielce XVII-XVIII w. (oprac. Marta Pieniążek-Samek), Kielce 2003.
SGKP = Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1884, T. 1-15.
Stup. = Hipolit Stupnicki, Herbarz polski, T. 1-3.
Szl. Gal. = Poczet szlachty galicyjskiej.
Szl. Król. = Spis Szlachty Królestwa Polskiego 1836-1862.
Urus. = Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1938, T. 1-15.
Wit. = Wiktor Wittyg, Nieznana szlachta i jej herby, Kraków 1908.
WSB = Wielkopolski Słownik Biograficzny.
Żer. = Emilian Szeliga-Żernicki, Der Polnische Adel, Hamburg 1900, T. 1-2.
Żych. = Teodor Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, Poznań 1879-1908, T. 1-31.
Skróty użyte w biogramach:
1v. = primo voto, etc.
c. = córka / daughter
chrz. = ochrzczony / baptized
h. = herb / coat of arms
k/ = koło / near
m. = mąż / husband
m. in. = między innymi / among others
n/ = nad (rzeką) / on (river)
NI. = nieznanego imienia / unknown first name
NN. = nieznanego imienia i nazwiska / unknown first name and surname
ok. = około / circa
p. = przed / before
par. = parafia / parish
poch. = pochowany / buried
pow. = powiat / district
prawd. = prawdopodobnie / probably
s. = syn / son
ur. = urodzony / born
woj. = województwo / province
zm. = zmarł / died
ż. = żona / wife
Zwolski
Zwolski h. Ogończyk (in. Powała), vel Powała-Zwolski, rodzina mazowiecka, gałąź rodu rycerskiego Powałów-Ogończyków. Wzięli nazwisko od wsi Zwola k/ Żelechowa w ziemi czerskiej, obecnie pow. Garwolin, gmina Miastków Kościelny. Miejscowość znajdowała się niegdyś na granicy ziemi czerskiej (Mazowsze) i stężyckiej (woj. sandomierskie, Małopolska). Na terenie wsi znajduje się grodzisko z XI wieku. Wieś Zwola wzmiankowana jest po raz pierwszy w 1415 r. W 1441 r. była własnością podkomorzego sandomierskiego Powały Zwolskiego, potem Zwolskich i Lasockich. Początkowo istniała jedna wieś Zwola, lecz w wyniku podziałów powstały Zwola Poduchowna (Księżyzna), Zwola Kolonia, Zwola Duża i Zwólka. Zwola Poduchowna wzmiankowana jest w XV w. jako własność Mikołaja Powały z Taczewa, podkomorzego sandomierskiego, znanego później pod nazwiskiem Zwolski. Kościół i parafię we wsi Zwola erygował 1529 r. dziedzic wsi Jan Zwolski. Spisy poborowe z r. 1576 wymieniają wieś kościelną Zwola, w pow. czerskim, nie podają jednak żadnych szczegółów o właścicielach i osadnikach. Dnia 10 IV 1526 r. Jan Powała-Zwolski zakłada na gruntach wsi Zwola, na mocy przywileju ks. mazowieckiej Anny, miasto na prawie chełmińskim o nazwie Kalabona. Lokacja miasta nie udała się, w latach 1540–1589 miejscowość nie figuruje już w rejestrach podatkowych. Na mocy przywileju króla Zygmunta Starego z 1536 r. zostaje wzniesiony tu murowany zamek (albo dwór) obronny. W II połowie XVI w. kościół znajdował się w rękach protestantów, do których zaliczali się Lasoccy i Zwolscy. Przecław Zwolski, deputowany z sejmu 1609 r. do rewizji ksiąg liwskich (Con.). Jan (zm. 1677), jezuita, dobroczyńca kolegium krakowskiego, zm. we Lwowie. Ludwik i Aleksander, synowie podstolego dobrzyńskiego 1712 (Nies.). Zwolscy herbu Ogończyk zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herbarze wymieniają ponadto Zwolskich herbu własnego, rodzinę polską osiadłą na Śląsku, gdzie uzyskali tytuł baronów czeskich 1570 r. (Bork.), a także Zwolskich h. Koła cztery (Mał.).
Genealogia
(osób: 26)
• BAZYLI Zwolski (ok. 1790-20 XI 1858), s. Stanisława i Rozalii NN.; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Ogończyk (Szl. Król.); ur. Bielsk, gubernia grodzieńska, zm. Łęczyca, pow. Łęczyca, obecnie woj. łódzkie, lat 68, mąż Kunegundy Dąbrowicz (MK Łęczyca); ż. (19 XI 1824 Łęczyca) Kunegunda Franciszka Dąbrowicz (1805-po 1858), c. Wincentego i Rozalii Żebrowskiej; ur. Łęczyca, chrz. 3 III 1805 (MK Łęczyca); ślub w parafii Łęczyca, uwagi: on kawaler z Warszawy, lat 31(!), ona panna z Łęczycy, lat 19 (MK Łęczyca); dzieci: Elżbieta, Aleksandra, Józefata, Bazyli, Andrzej, Franciszka, Scholastyka, Rozalia, Bronisława, Antonina, Ignacy.
• SCHOLASTYKA Zwolska (ok. 1830-po 1868), c. Bazylego i Kunegundy Dąbrowicz; przed ślubem zamieszkała z rodzicami w Łęczycy; ur. Warszawa (MK Łęczyca); m. (14 II 1849 Łęczyca) Andrzej Franciszek Oczykowski (ok. 1830-po 1868), s. Macieja i Magdaleny Hiler; ur. Zgierz; ślub w parafii Łęczyca, pow. Łęczyca, obecnie woj. łódzkie, uwagi: on kawaler lat 19, zamieszkały z rodzicami we wsi Plecka Dąbrowa, ona panna lat 19 (MK Łęczyca); dzieci: Antoni Hilary (ur. 1851), Ewa Józefa (ur. 1853), Michał Stanisław (ur. 1854), Józefa Faustyna (ur. 1857), Julian Józef (ur. 1861), Zofia (ur. 1866), Marianna Stanisława (ur. 1868) – Oczykowscy.
Źródła: Bork. Sp. 548; Kos. t.1; Mał.; Nies. t.10/197; SGKP t.14/699; Szl. Król.; Żern. t.2/592.
Źródła: Kos. t.1.
Wyszyński
Wyszyński h. Pierzchała (in. Roch), rodzina podlaska ze wsi Wyszonki in. Wysząnki w ziemi bielskiej. Według Kapicy Milewskiego byli herbu Grabie, którego późniejszą odmianą był herb Trzywdar. Z nich: Marcin, regent grodzki brański. Stanisław, podstoli ziemi brańskiej. Kalikst, komornik ziemi brańskiej. Tomasz, podsędek ziemi bielskiej.
Źródła: Nies. t.11/482-484.
Wyszyński h. Trzywdar, rodzina podlaska, jednego pochodzenia z Rakowskimi z Rakowa herbu Trzywdar a także z Jałbrzykowskimi. Ich pierotny herb to Grabie. Wyszyńscy herbu Trzywdar zostali wylegitymo-wani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1851. Z nich: Andrzej Wyszyński, łowczy krasnostawski, otrzymał tytuł baronowski austriacki 1782. Józef Wyszyński, s. Ignacego, otrzymał przyznanie tego tytułu w Królestwie Polskim 1844.• BOLESŁAW bar. Wyszyński h. Trzywdar (ok. 1820-po 1861), s. Tadeusza i NN., ziemianin, członek Tow. Rolniczego w Królestwie Polskim, okręg Tomaszów Lubelski 1861; zamieszkały 1861 r. Miękkie, poczta Tyszowce, powiat Hrubieszów; ż. Jadwiga Horodyska h. Korczak (ok. 1820-po 1853), c. Antoniego i Ignacji Wyszyńskiej h. Trzywdar; dzieci: Ignacja.
• IGNACJA Jadwiga bar. Wyszyńska h. Trzywdar (ok. 1853-1 III 1936), c. Bolesława i Jadwigi Horodyskiej; zm. Warszawa, lat 83, poch. Cm. Powązkowski, kw. L-II-17/18, gr. Zembrzuskich (Cm. Pow.); m. (1872 Warszawa) Jan Teodor Engelbert Zembrzuski h. Doliwa (ok. 1850-po 1883), s. Ludwika Bartłomieja i Ludwiki Róży Ligoskiej vel Ligowskiej h. Jastrzębiec, dziedzic dóbr Mordy, parafia Mordy, pow. Siedlce, obecnie woj. mazowieckie; ślub w parafii Wsz. Św. (MK Warszawa: Wsz. Św.); dzieci: Marianna Ludwika Brygida (ur. 1873 Mordy), Erazm (ur. 1875 Mordy), Jan Piotr Adam (ur. 1876 Mordy), Cecylia Salomea (ur. 1879 Mordy), Jadwiga (ur. 1883) – Zembrzuscy.
Źródła: Bork. Sp.; Kos. t.1; Szl. Król.; Żern. t.2.
Żelski
Żelski h. Ogończyk, vel Zelski, Zielski, Zrzelski, właściwie Żalski, w ziemi dobrzyńskiej i kujawskiej, piszą się od dóbr swych Żałe in. Żale, powiat Rypin, gmina Brzuze, parafia Żałe. W 1564 roku wieś należy do Piotra Żelskiego (Paw. Wielkop. t.1/293). W 1789 r. jest własnością Goczkowskiego, ale część większa wsi z jeziorem należy do Chełmickich. Żelscy stanowią gałąź Działyńskich z Działynia, dawny pow. Lipno, i są jednego pochodzenia z Unieńskimi, Kucińskimi, Kościeleckimi ze Skąpego, Radzikowskimi, Kuczborskimi, Chodorąskimi, Murzynowskimi, Rudzowskimi i Suszyckimi. Pochodzą od Wincentego na Żałem, Bachorzewie, części Radzinka etc., kasztelana dobrzyńskiego, i Sędziwoja na Woli i Złotopolu, łowczego dobrzyńskiego, Działyńskich, braci rodzonych, którzy od swego dziedzictwa Żałego w czasach Zygmunta Starego przyjęli nazwisko Żelskich. Według Bilińskiego Ogończykowie Zrzelscy, jak również Zrzelscy innych herbów, w tym Sokola i Godziemba(?) – wywodzą się ze wsi Źródła Wielkie i Małe (niegdyś Zrzelsko), w parafii Ligowo, obecnie pow. Sierpc (Bil.). Żelscy podpisali elekcję 1697 r. z ziemią dobrzyńską. Z tej rodziny: 2 kasztelanów 1589 — 1600.
• EWA Żelska, Zelska de Żałe (ok. 1680-po 1728), c. Seweryna i Teresy Konarskiej, wojszczanka dobrzyńska, siostra stryjeczna Franciszka Żelskiego; sukcesorka po rodzicach swoich, dziedzicach dóbr Żałe, Poskorczyn, Radzynek, Rogówko, Chruszewo, Wichowo, Popowo i inne; żona „sędzica Mikołaja” w r. 1713 (Akta Bydgoskie); manifestuje się w 1726 r. przeciwko mężowi Mikołajowi Niemojewskiemu, a w 1727 występuje już jako wdowa po tymże mężu, wraz z synem Michałem i innymi swymi dziećmi (Urus.; Zap. Tryb. Piotrk.); m. (ok. 1700) Mikołaj Niemojewski h. Rola (ok. 1680-1726), s. Władysława, sędziego ziemskiego inowrocławskiego, i Doroty Trzebuchowskiej h. Ogończyk; dzieci: Eleonora za Pawłem Trzebuchowskim, Teresa, żona Pawła Dąmbskiego, Michał, Władysław – Niemojewscy.
• JÓZEF Żelski, Zelski (ok. 1690-po 1731), s. Łukasza i Zuzanny NN., ksiądz katolicki, proboszcz parafii Brudzew, 1731; razem z bratem rodzonym Janem Ż., proboszczem Św. Ducha za miastem Kościanem, cedują 1731 r. siostrze rodzonej pannie Eleonorze Ż. sumę 9. 000 zł. na dobrach Bukowa w Ks. Brandenburskim, pow. sulechowski, ol. rodzicom przed aktami miejskimi Krosna zapisane (AGZ Kościan).
Źródła: Bil. 216-217; Bork. Sp. 538, 546; Dw. Teki; Kos. t.1; Nies. t.10/153-154, 191; Pap.; SGKP t.14/733; Stup. t.3/227, 234; Szl. Król.; Żern. t.3/589; Żych. t.5.
Żabicki
Żabicki h. Nałęcz, w woj. łęczyckim, sieradzkim, krakowskim i lubelskim. Wyszli ze wsi Żabice w ziemi łęczyckiej. Były tam kiedyś wsie Żabice Wielkie i Małe (Żabiczki), które już obecnie nie istnieją. Na ich obszarze założył dziedzic tych dóbr Mikołaj Krzywiec-Okołowicz osadę tkacką pod nazwą Konstantynów, dzisiejsze miasto Konstantynów Łódzki, pow. Pabianice, woj. łódzkie. W 1576 roku dziedzicami części szlacheckich we wsi Żabice Wielkie (Ż. Major) są Mateusz, Marcin i Tomasz Żabiccy, a w części Żabice Małe (Ż. Minor) Jan Bechcicki (Paw.). Andrzej (Jędrzej) Żabicki, komornik sieradzki 1697. Franciszek, skarbnik radomski 1778. Marcin, komornik ziemski wieluński 1788. Żabiccy herbu Nałęcz zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Genealogia
(osób: 49)
• CYPRIAN Rajmund Żabicki (ok. 1800-po 1851), s. Franciszka i 2ż. Kunegundy Żelisławskiej; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1851 r. z herbem Nałęcz (Szl. Król.; Sęcz.; Nejm.); ur. Dobiecin, parafia Bogdanów, obecnie pow. Bełchatów, woj. łódzkie (MK Bogdanów); ż. (1837 Żelechlinek) Florentyna Agrypina Marszewska (ok. 1810-po 1837), c. Dezyderiusza i Konstancji Janiszewskiej; ci Marszewscy byli właściwie herbu Rogala, wylegitymowali się jednak ze szlachectwa w XIX wieku w Królestwie z herbem Jastrzębiec (Urus.); ślub w parafii Żelechlinek, pow. Tomaszów Mazowiecki, miejscowości: Dobieszków, pow. Zgierz, Buków, gmina Ujazd, pow. Tomaszów Maz. (MK Żelechlinek).
• FRANCISZKA Anna Antonina Żabicka, Zabicka (ok. 1789-po 1816), c. Franciszka i 1ż. Zofii Radlickiej; ur. prawd. Dobiecin, parafia Bogdanów, obecnie pow. Bełchatów, woj. łódzkie (MK Bogdanów); m. (5 VI 1816 Dobra) Filip Jakub Żelisławski (ok. 1776-po 1816), s. Bartłomieja i Barbary Bartoszewicz (Bartosiewicz); ślub w parafii Dobra, pow. Zgierz, miejscowości: Luszyn i Dobieszków, uwagi: urodzeni, on wdowiec lat 40, ona panna cześnikówna, lat 27 (MK Dobra).
Źródła: Bork. Sp. 520; Dw. Teki; Nies. t.10/6; Pap.; Paw. Wielk. t.2/65; SGKP t.14/711; Szl. Król.; Żern. t.2/549.
Żabicki h. Prawdzic, vel Zabicki, Ziabicki, pisali się z Radzanowa w ziemi płockiej. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Żabiczki (obecnie Krzyczki-Żabiczki) i Żabiczyn, w gminie i parafii Nasielsk, dawny pow. Pułtusk, obecnie pow. Nowy Dwór Mazowiecki. Są jednego pochodzenia z Radzanowskimi, Ciemniewskimi, Niszczyckimi i Parysami. Jakub Żabicki, podkomorzy zakroczymski 1589 (Con.). Stanisław, pisarz ziemski zakroczymski, poseł na sejm 1620. Piotr, podkomorzy liwski, deputat na Trybunał radomski, poseł na sejm i kasztelan liwski 1626. Mikołaj, podkomorzy gostyński, poseł na sejm 1661 r. (Con.). Andrzej, porucznik w pancernej chorągwi Koniecpolskiego, „mąż w wojnach przez lat 20 zasłużony, osiadł na Wołyniu koło Ostroga roku 1690” (Mał.). Żabiccy herbu Prawdzic zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan w latach 1626 — 1638. Nie wiadomo czy tego herbu Żabiccy mieszkali we wsi Żabickie, w woj. podlaskim, pow. Augustów, gmina i parafia Lipsk (MK Lipsk).
Ze wsi Żabice z pow. łęczyckim wyszli Żabiccy h. Nałęcz.
Genealogia
(osób: 35)
• ADAM Żabicki (1786-ok. 1816), s. Jana i Łucji Orłowskiej, właściciel majątku Oleśnica, parafia Wodynie, pow. Siedlce, obecnie woj. mazowieckie (MK Wodynie); jego synowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Prawdzic (Szl. Król.; Sęcz.); ż. Brygida Jawornicka (ok. 1780-8 X 1858); zm. lat 78 (Kur. Warsz.); 2v. żona (1816) Ksawerego Dybowskiego z Dybówki h. Nałęcz (1773-1841); dzieci: Tadeusz, Celestyna, Julian, Józefa, Ksawery.
• KUNEGUNDA Żabicka (ok. 1790-1838), c. Franciszka i Ludwiki Iwińskiej, dziedziczka we wsi Cywiny Górne, parafia Gralewo (obecnie Stare Gralewo), pow. Płońsk, woj. mazowieckie; ur. prawd. Radzanowo, pow. Płock, zm. Cywiny Górne, parafia Gralewo (MK Radzanowo, Gralewo); m. (26 XI 1809 Radza- nowo) Piotr Witalis Chamski h. Gryf (ok. 1780-po 1836), s. Jana i Agnieszki Sumińskiej (Sumieńskiej); wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Gryf, chociaż jego przodkowie wyszli z Chamska w ziemi płockiej, dziedzictwa Chamskich herbu Jastrzębiec (Urus.; Szl. Król.); ślub w parafii Radzanowo, pow. Płock, woj. mazowieckie, miejscowość Radzanowo (MK Radzanowo); dzieci: Paulina Petronela Chamska (ok. 1830-po 1850), wyszła (1850 Koziebrody) za Franciszka Przedworskiego, s. Macieja i Katarzyny Doroszyńskiej, ślub w parafii Koziebrody (MK Koziebrody).
Źródła: Bork. Sp. 520; Dw. Teki; Kos. t.1; Nies. t.10/6-7; Pap.; Szl. Król.; Żern. t.2/549.
Zieliński
Zieliński h. Ciołek, vel Zieleński, Żeliński, Żeleński, rodzina małopolska, pisząca się ze wsi Zielanka in. Żelanka (de Zelanka, Zelyanka), obecnie Zielonka k/ Zwolenia w ziemi radomskiej, dawnym woj. sandomierskim 1569 (Con.), 1528 (Nies.), a później z Zieliny. Notowana była także w pobliskich Strykowicach, Grabowie i Woli Głuskowej. Wywodziła się ze słynnego rodu Ciołków, a dokładniej z jego linii żelechowskiej i używała przydomku Ciołków – Vittelius. Ich protoplastą jest Bogusz de Drzewica Drzewicki, piszący się de Zelanka (Żelanka) ok. 1400. Zielińscy są jednego pochodzenia z Żeleńskimi piszącymi się z Żelanki i Żelechow- skimi z Żelechowa. Według Bobrowicza (Nies. t.10), Zielińscy mają wywodzić się bezpośrednio od młodszego brata Stanisława Żeleńskiego, starosty stęźyckiego 1695, protoplasty hrabiów Żeleńskich – to jest od Władysława Zielińskiego, pułkownika wojsk koronnych. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki 1801. Z tej rodziny: 1 kasztelan 1780.
Od Ciołków Zielińskich mają pochodzić Zielińscy i Żelęccy (Zielęccy) herbu Doliwa (Żern.).
Genealogia
(osób: 74)
• JÓZEFA Agnieszka Zielińska h. Ciołek (1795-3 V 1831), c. Marcina i Tekli Myszkowskiej; ur. Cieszęcin, chrz. 22 VI 1795, zm. Cieszęcin; zgon zgłosili: wielmożny Józef Gustaw, lat 38, opiekun i JP. Ignacy Kochcicki, lat 43, ekonom, obydwaj zamieszkali w Osieku (MK Cieszęcin); m. (1813 Cieszęcin) Andrzej Klemens Taczanowski h. Jastrzębiec (1786-11 X 1843), s. Grzegorza i 4ż. Marianny Wichlińskiej, urzędnik, kawaler wielu orderów, działacz społeczny; komisarz wydziału skarbu w Komisji województwa podlaskiego, komisarz skarbu Komisji województwa płockiego 1813; zm. Wieluń, poch. Ruda k/ Wielunia, gr. rodz. (Myszk.); dzieci: m. in. Włodzimierz (I), Bolesław, Włodzimierz (II), Mikołaj, Emma, Genowefa – Taczanowscy.
• WŁADYSŁAW Kornel Zieliński z Zieliny (1836-po 1870), s. Ludwika i Sabiny Łopuszewskiej, literat; porucznik w 12. pułku piechoty, kawaler medalu wojennego; 1ż. (ok. 1863 Warszawa) Józefa Piasecka h. Janina (ok. 1840-ok. 1870); dzieci: Stanisław, Ludwik, Maria; 2ż. NN. (ok. 1850-po 1880).
Źródła: Bork. Rocz. t.1/404-406; Nies. t.10/502.
Zieliński h. Doliwa, vel Zieleński, Zeleński, Zeliński, podobno także Zielecki, Zielęcki, Żelęcki, Zelęcki, w Wielkopolsce, później także w ziemi dobrzyńskiej 1784. Mają być jednego pochodzenia z Żelęckimi herbu Doliwa (Nies.) i podobno wywodzić się od Zielińskich h. Ciołek (Żern.). Pod Żelęckimi Niesiecki wymienia Teodora Zelińskiego herbu Doliwa „zmarłego w r. 1641, [któremu] wypisał nadgrobek Starowolski in Monum. fol. 538, który mu żona jego wystawiła, Jadwiga Tarnowska” (Nies.). Zielińscy herbu Doliwa zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Genealogia
(osób: 20)
• CECYLIA Zielińska (ok. 1800-po 1819), c. Feliksa i Antoniny Bogdańskiej; zamieszkała Popowo Kościelne, 1819 (MK Popowo); m. (20 V 1819 Popowo) Wincenty Żelisławski (ok. 1790-po 1819), s. Tomasza i Weroniki Żelisławskiej; zamieszkały wieś Modła, parafia Chlebowo, 1819; ślub w parafii Popowo Kościelne, miejscowość: Popowo, świadkowie: GG. Antoni Miliński, Antoni Zieliński, i Jan Żelisławski (MK Popowo).
• FAUSTYN Tytus Leopold Zieliński h. Doliwa (18 IX 1802-8 IX 1848), s. Feliksa i Antoniny Bogdańskiej, posesor wsi Zrzenica, 1834, dziedzic dóbr Jarosławiec k/ Środy Wielkopolskiej; ur. Pigłowice Dwór, parafia Mądre, na chrzcie otrzymał imiona: Tytus Leopold Faustyn; chrz. „z wody” 19 IX 1802, świadkowie lub chrzestni: Marceli de Rozdrażewska (!!!) Matre, Bogdański (!!) ze wsi Chocicza, M. Magdalena Skaławska, posesorka Zrzenicy par. Środa; ceremonia chrz.: 24 XI 1802, świadkowie lub chrzestni: JMD. Jan Korytowski, generał i JMD. Nepomucena Korytowska, z Węgierek, małżonkowie (MK Mądre); zm. Jarosławiec, parafia Środa, lat 46 (MK Środa); ż. (14 IX 1834 Środa) Izabella Jaxa-Żeromska de Kępno h. Gryf (ok. 1794-16 XII 1871), c. Wojciecha, dziedzica Kępna, i Marianny Obarzankowskiej h. Radwan (według Żychlińskiego: Marianny z Kempistów), dziedziczka dóbr Jarosławiec; ur. prawd. Kobylniki in. Kobelniki, parafia Obrzycko, zm. Poznań, lat 76, poch. Środa, gr. rodz. (Dz. Pozn.; MK Obrzycko, Poznań, Środa); ślub w parafii Środa, miejscowość: Jarosławiec, uwagi: on lat 32, ona lat 40, świadkowie: G. Henryk Poniński, dziedzic dóbr Tulce, Roman Zieliński z Markowic (MK Środa); 1v. żona Kazimierza Zabłockiego h. Łada, dziedzica Jarosławca, 2v. Antoniego Auloka-Mielęckiego z Wargowa h. Ciołek odm.; dzieci: Joanna.
Źródła: Bork. Sp. 541; Dw. Teki; Nies. t.10/152; Szl. Król.; Żern. t.2/581; Żych. Kron. 531.
Zieliński h. Grzymała, vel Zieleński, z Zielony, w ziemi płockiej 1545. Mają być gałęzią rodziny Łagunów (Łaguna) vel Łagonów herbu Grzymała odm. Byli też Zieleńscy h. Grzymała z Zieleniec w pow. pyzdrskim 1618 (R. P. K. 178). Zielińscy herbu Grzymała zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Genealogia
(osób: 23)
• LEOPOLD Zieliński h. Grzymała (ok. 1800-po 1852), s. Bartłomieja i Konstancji Sobolewskiej, majster piwowarski; zamieszkały Warszawa 1826, później Płock, pow. Płock, obecnie woj. mazowieckie 1836; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Grzymała (Szl. Król.); ur. Łomianki pod Warszawą (MK Warszawa: św. Andrzej); 1ż. (11 VII 1826 Warszawa) Marianna Dekert (ok. 1804-ok. 1835), c. Samuela i Marianny Kalinowskiej; ślub w parafii św. Andrzeja, uwagi: on kawaler lat 25, ona panna lat 22, świadkowie: Jan Moll, majster piwowarski, lat 40, Augustyn Kułakowski, właściciel domu przy ul. Chmielnej, lat 34, obaj zamieszkali w Warszawie (MK Warszawa: św. Andrzej); dzieci: Maksymilian, Paulina, Michał; 2ż. (1836 Płock) Augustyna Emilia Szumska (ok. 1815-po 1836), c. Tomasza i Marianny Świderskiej; ślub w parafii Płock, miejscowość: Płock (MK Płock); dzieci: Władysław, Narcyz, Michał, Jan, Anastazja, Franciszek, Karolina, Józefa, Helena.
• PAULINA Dorota Zielińska h. Grzymała (1829-1918), c. Leopolda i 1ż. Marianny Dekert; ur. Warszawa, chrz. 1829, zm. Płock, poch. tamże, lat 89 (MK Warszawa: św. Andrzej, MK Płock); m. (1850 Płock) Ksawery Szumski (ok. 1820-1864), s. Tomasza i Marianny Świderskiej, brat macochy Pauliny; zm. Płock, poch. tamże, lat 44 (MK Płock); ślub w parafii Płock, miejscowość: Płock (MK Płock); dzieci: Izabela, Hipolit, Antonina, Stefan, Walentyna, Zofia, Wiktor – Szumscy.
Źródła: Bon. t.15/364; Bork. Sp. 541; Nies.; Szl. Król.; Żern. t.2/581.
Herb — na tarczy dwudzielnej w polu prawym błękitnym, w środku złotej podkowy ocelami do góry – krzyż kawalerski złoty; w lewym czerwonym pod sześciopromienną srebrną gwiazdą – pęk liktorski złoty z toporem, otoczony wieńcem wawrzynowym. Nad hełmem w koronie jastrząb z dzwonkiem u lewej nogi, w prawej szponie trzymający snop liktorski z wieńcem jak na tarczy. Labry z prawej czerwone, z lewej błękitne podbite złotem.
Źródła: Ostr. t.1/205 nr 1160, t.2/121; Szl. Król.
Zieliński h. Jelita, vel Saryusz-Zieliński, Zieleński, przydomku Saryusz, pisali się z Zieleńca in. Zielińca w Wielkopolsce, wsi od której wzięli także nazwisko i gdzie dziedziczyli w XV-XVII wieku. Obecnie wieś nosi nazwę Zieliniec, znajduje się w gminie Kołaczkowo, pow. Września. Zielińscy są wymieniani w aktach urzędowych w latach 1585, 1617 (Nies.), 1570, 1589, 1600, 1664, 1678 (A. C. Poznańskie). Wojciech Zieliński, kanonik kujawski, deputat na Trybunał koronny 1728. Antoni (zm. ok. 1766), podczaszy łęczycki. W XVIII wieku byli dziedzicami Kłoniszewa i Zaborowa w ziemi sieradzkiej. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała potwierdzenie szlachectwa w Prusach 1868. Są prawdopodobnie jednego pochodzenia z Tarnowskimi herbu Jelita.Genealogia
(osób: 135)
• ANTONINA Zielińska (1843-1912), c. Jana i Katarzyny Czerwińskiej; ur. Jaksice, pow. proszowicki, zm. w Warszawie; m. Konstanty Mikołaj Zieliński h. Jelita (1838-1907), s. Stanisława i Julianny Malinowskiej; ur. Sarnaki, zm. Warszawa.
ppor. Zbigniew Zieliński
(1913-1940)
• IGNACY Zieliński (ok. 1800-1854), ziemianin, od 1848 właściciel dóbr Szczurowa w dawnym woj. krakowskim, obecnie siedziba gminy; wieś ta od 1827 należała do Jerzego Popowicha, komornika sądu szlacheckiego, który majątek zapisał swemu siostrzeńcowi Janowi Truskawskiemu; po śmierci Zielińskiego, dobra przeszły na jego żonę, Anastazję z Chwalibogów (MK Szczurowa; Dzieje parafii Szczurowa, Szczurowa.pl); ż. Anastazja Chwalibóg h. Strzemię (ok. 1810-po 1854); 2v. żona (XII 1854) Jana Kępińskiego h. Niesobia, wyznania kalwińskiego.
Źródła: Bork. Sp. 541; Dw. Teki; Nejm.; Nies. t.10/164-166; Szl. Król.; Żern. t.2/581; Katyń. Księga cmentarna, Warszawa 2000, cz. 3, s. 733.
Zieliński h. Prus III, vel Zieleński, niektóre opracowania podają, iż wyszli z Zielonek w ziemi sądeckiej. Niesiecki pisze w Herbarzu, że ich „dla zasług wojennych w komput rycerstwa polskiego wpisała Konstytucja 1661 r. i na pewnych dobrach lenne prawo przyznała”. W takim razie są chyba identyczni z Zielińskimi herbu Prus II. Jako Zielińscy herbu Prus III, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 r., zaś w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Źródła: Bork. Spis 541; Kur.; Nies. t.10/163; Szl. Gal.; Szl. Król.; Żern. t.2/580.
• ANTONINA Zielińska (ok. 1805-po 1829), c. Tomasza i Kunegundy Janus; ur. Kaliga, parafia Radoszyce, pow. Końskie, obecnie woj. świętokrzyskie (MK Radoszyce); m. (1826 Radoszyce) Karol Jan Kanty Rozmus (ok. 1800-po 1829), s. Wojciecha i Katarzyny Świercz; ślub w parafii Radoszyce, miejscowość: Kaliga (MK Radoszyce); dzieci: Wiktoria (ur. 1826 Kaliga), Łukasz (ur. 1828 Kaliga), Balbina (ur. 1829 Kaliga) – Rozmus.
• TOMASZ Zieliński (ok. 1770-po 1805); zamieszkały wieś Kaliga, parafia Radoszyce, pow. Końskie, obecnie woj. świętokrzyskie; jego syn otrzymał prawo nowego szlachectwa oraz herb Radosz w Królestwie Polskim w 1842 r. z racji posiadania Orderu Św. Stanisława 3 klasy (Sęcz.); ż. Kunegunda Janus (ok. 1776-1829), c. Łukasza i Agaty Rudna; w aktach także: Januska; zm. Kaliga, parafia Radoszyce, lat 53, mąż Tomasz (MK Radoszyce); dzieci: Jan, Antonina.
Źródła: Bork. Sp. 541; Sęcz.; Szl. Król.; Żern. t.2/581.
Zieliński h. Świnka, jedna z najmożniejszych i najbardziej wpływowych rodzin mazowieckich, gałąź rodu Świnków. Pisała się z Zielonej w woj. płockim (Papr.). Posiadali liczne majątki ziemskie w ziemi dobrzyńskiej i województwie płockim, m. in. Markowice, Wola, Rostkowo, Laski, Wąsewo, Kowalewo Wielkie, Szyszki, Koźniewo, Przetycz, Glinojeck k/ Gołymina, Chrotków, Skępe, Gościszki. Z nich: 9 senatorów w latach 1572—1796. — Grzegorz (zm. 1595), wojewoda płocki 1582. – Walenty (zm. 1646), wojewoda płocki 1640. – Ludwik (zm. 1678), kasztelan sierpski 1674. – Konstanty (zm. 1709), arcybiskup lwowski 1700. – Jakub (zm. p. 1772), kasztelan raciążski 1760. – Szymon (zm. 1784), kasztelan rypiński 1782. – Ignacy Rufin (zm. 1802), kasztelan wyszogrodzki 1785. – Ludwik (zm. 1806), kasztelan rypiński 1786.Genealogia
(osób: 320)
• ALEKSANDRA Leonia Zielińska (1822-13 XII 1880), c. Karola i 2ż. Heleny Ludwiki Wołłowicz; zm. Gzy; m. (1844 Glinojeck k/ Gołymina) Leon Bolesta-Koziebrodzki h. Jastrzębiec (24 II 1809-30 III 1852); ur. Kamienica, zm. Brzozowo, parafia Dzierzgowo; 1v. żonaty (1827) z Ludwiką Górską h. Boża Wola (1810-po 1842); dzieci: Zofia Elżbieta Koziebrodzka (1844-1883).
Gustaw Zieliński
(1809-1881)
• GUSTAW Zieliński (1 I 1809-23 XI 1881), s. Norberta i Kazimiery Zielińskiej, pisarz i poeta okresu romantyzmu, uczestnik powstania listopadowego, zesłaniec syberyjski; zaliczany do tzw. „ukraińskiej szkoły poetów”; uczęszczał do szkół w Toruniu, Warszawie i Płocku, ukończył wydział prawa i administracji Uniwersytetu Warszawskiego 1830; w powstaniu listopadowym brał udział jako szeregowiec, po bitwie pod Warszawą otrzymał stopień oficerski; uniknął represji, uchodząc z korpusem generała Rybińskiego do Prus; wrócił do kraju 1832, korzystając z amnestii; związał się z ówczesnym literackim środowiskiem warszawskim; 1833 został mimowolnie zaangażowany w tzw. „sprawę Zaliwskiego”, za co został uwięziony i zesłany na Syberię; przebywał w Tobolsku i Iszymiu, gdzie wszedł w środowisko filomatów i dekabrystów; wrócił do kraju 1842 i zajął się gospodarką; po 1848 współredagował „Bibliotekę Warszawską”; protestując przeciwko planom wywołania powstania styczniowego wyjechał za granicę i nie brał udziału w powstaniu; zgromadził duży księgozbiór, który stał się podstawą obecnej Biblioteki Towarzystwa Naukowego w Płocku; jest patronem Szkoły Podstawowej w Skępem; ur. Markowice, obecnie woj. kujawsko-pomorskie, zm. Skępe, poch. tamże (Wikipedia); 1ż. (ok. 1845) Urszula Romocka h. Ślepowron (ok. 1825-9 I 1852); zm. Łożyn; dzieci: Józef, Stanisław (I), Maria; 2ż. Aniela Romocka h. Ślepowron (ok. 1820-1870); dzieci: Zofia, Karol, Władysław, Ludwik, Jan, Ignacy, Adolf, Stanisław (II), Stefan, Kazimiera, Konstanty.
Źródła: Nies. t.10/166-167; Papr.; Żych. t.31/74-76; Gustaw i Jan Zielińscy, Wiadomość historyczna o rodzie Świnków oraz rodowód pochodzącej od nich rodziny Zielińskich herbu Świnka, Toruń 1880-1881.
Genealogia
(osób: 21)
• JULIA Aurelia Zielińska (2 V 1853-13 IV 1902), c. Dominika i Teofili Brzezińskiej; ur. Warszawa; m. (26 II 1876 Warszawa, Wszystkich Świętych) Aleksander Wieniawski (23 V 1837-8 XII 1916), s. Tadeusza, doktora medycyny i 2ż. Reginy Wolff, urzędnik ministerstwa spraw zagranicznych, przydzielony do kancelarii generał-gubernatora warszawskiego, urzędnik do szczególnych poruczeń przy tymże, naczelnik wydziału w kancelarii generał-gubernatora; członek rady Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej; otrzymał szlachectwo dziedziczne Cesarstwa Rosyjskiego, ukazem senatu 31 I 1881; dzieci: Adam Wieniawski (ur. 27 XI 1876).
• MARCELI Józef Bazyli Zieliński (14 VI 1816-po 1881), s. Józefa i Julianny Krysińskiej, rejent w Warszawie; ur. Warszawa; ż. (1841 Warszawa, Nawiedzenia NMP) Aniela Jasińska (ok. 1820-p. 1881), c. Piotra Eliasza i Barbary Piotrowskiej; dzieci: Stefania, Henryka (Henrietta), Aleksandra, Maurycy.
Źródła: Kos. t.3/662-663; K. Reychman, Szkice genealogiczne.
Popularne nazwisko wielu rodzin w Polsce. Było co najmniej kilkanaście - jeśli nie kilkadziesiąt - rodzin szlacheckich używających tego nazwiska. Często zapisywano je w rozmaitych wariantach, nie wspominając już o zepsutych, błędnych wersjach. Dla przykładu, Zielińscy Ciołkowie z Zielanki (Żelanki) k/ Zwolenia pisali się Zielińskimi, Żelańskimi, Zielańskimi, Żeleńskimi, Zieleńskimi itd. W herbarzach wymieniani są ponadto Zielińscy h. Brochwicz II z Zieleńca w ziemi przemyskiej 1613 (Uniw. Pobor); Zielińscy h. Jastrzębiec (Szl. Pol.); Zielińscy h. Sas na Rusi 1815 (Sz. Gal.); Zielińscy h. nieznanego, nobilitowani 1790 (Con.).
Wierzbicki
Wierzbicki h. Gryf, ze wsi Wierzbica i Wólka (Wola) Wierzbicka, w województwie lubelskim, powiecie janowskim, gminie Urzędów, parafii Boby. Wólka Wierzbicka należała do nich przez cztery wieki, do 1841 r., kiedy to nabył ją Zembrzuski. W 1846 r. przy uładaniu tabel prestacyjnych, nosiła nazwę Moniaki (SGKP). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1788 r., a w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Genealogia
(osób: 30)
• GERTRUDA Józefa Wierzbicka h. Gryf (24 III 1775-24 IX 1837), c. Jacka i Justyny Hadziewicz; zamieszkała Wierzchowiska, parafia Modliborzyce, pow. Janów Lubelski; ur. Wrzawy, zm. Wierzchowiska, lat 62 (MK Modliborzyce); m. (ok. 1795) Wojciech Wierciński, Wiercieński h. Ślepowron (1743-1829), dziedzic dóbr Wierzchowiska, parafia Modliborzyce; w aktach także: Wiercieński; dzieci: m. in. Antonina Wiktoria Alojza (1801-1877), mąż: Jan Nepomucen Bonifacy Łempicki h. Junosza (1790-1862), pułkownik wojsk polskich; Marianna (1802-1880), mąż: Adam Jawornicki h. Gozdawa (1784-1838); Walentyna (1806-1851), 1v. Ewaryst Jasieński h. Dołęga (ok. 1800-1831), 2v. Augustyn Jasieński h. Dołęga (1807-1854) – Wiercińskie.
• KAZIMIERZ Antoni Wierzbicki h. Gryf (11 VI 1816-po 1851), s. Franciszka i Katarzyny Piotrowskiej, urzędnik, kancelista sądu pokoju okręgu sandomier-skiego 1851; zamieszkały Sandomierz; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1851 r. z herbem Gryf, zapisany do ksiąg szlachty guberni radomskiej, oddział sandomierski; prawnuk Antoniego, burgrabiego liwskiego 1759; inni potomkowie Antoniego wylegitymowali się z herbem Jastrzębiec (Szl. Król.; Sęcz.); ur. prawd. Chwałki, parafia i powiat Sandomierz (MK Sandomierz: św. Paweł); ż. (1842 Sandomierz) Anna Strużyńska (ok. 1820-po 1850); ślub w parafii NMP – Katedra (MK Sandomierz: NMP); dzieci: Józef, Stanisław, Roch.
Źródła: Bork. Sp. 493; Sęcz.; SGKP t. 6/660, t. 13/392; Szl. Król.; Żern. t. 2/506.
Wierzbicki h. Nieczuja (odm.) (in. Ostrzew), w Małopolsce, w ziemi dobrzyńskiej i chełmskiej. Pisali się z Wierzbia i z Wierzbicka (Wirzbiczka). Ich gniazdem rodzinnym ma być podobno Wierzbick w ziemi dobrzyńskiej, w parafii Karnków, pow. Lipno. Mikołaj z Wierzbicka Wierzbicki, kasztelan dobrzyński, podpisał pokój brzeski oraz konstytucje króla Kazimierza III o żupach. Eufemia, żona Andrzeja ks. Wiśniowieckiego, wojewody wołyńskiego. (Nies.). Niesiecki zalicza do nich Dersława, podsędka chełmskiego 1525 r., chociaż ten pisał się z Wierzbicy. Inny Wierzbicki był sędzią ziemskim chełmskim. Stanisław, cześnik bełski 1674. Nie wiadomo, czy wszyscy należą do jednej rodziny. Wierzbiccy herbu Nieczuja uzyskali potwierdzenie szlachectwa w Galicji, w pow. halickim 1782, oraz 1822 we Lwowie, zaś w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Podczas legitymacji szlacheckich w XIX wieku, niektórzy z nich wywiedli się od Jakuba Władysława, komornika brzeskiego litewskiego i elektora w 1674 r., którego Niesiecki zaliczył do Radwanów. Z tej rodziny: 1 kasztelan 1433 — 1447. Tego samego nazwiska i herbu Nieczuja używała także rodzina kozacka na Ukrainie, nobilitowana w 1707 r.
Genealogia
(osób: 55)
• ANTONI Stefan Wierzbicki h. Nieczuja (2 VIII 1791-21 III 1847), s. Józefa i Wiktorii Romiszewskiej (Remiszewskiej), dziedzic dóbr Suchodoły in. Suchodół, parafia Fajsławice, pow. Krasnystaw; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1845 r. z herbem Nieczuja, zapisany do ksiąg szlachty gub. lubelskiej; ur. Dzierżkowice, chrz. 11 IX 1791, zm. Chwałowice, poch. Pniów (Szl. Król.; Sęcz.); ż. (ok. 1820) Teresa Błażowska (10 V 1794-14 IX 1861); ur. Brzeżany, zm. Kraków; dzieci: Tekla, Antonina.
• TEKLA Zofia Karolina Wierzbicka h. Nieczuja (22 IX 1825-19 VIII 1900), c. Antoniego i Teresy Błażowskiej; ur. Suchodoły, parafia Fajsławice, pow. Krasnystaw, zm. Zbydniów; m. (15 V 1847 Lwów) Bogusław Horodyński h. Korczak (1802-1866), powstaniec, spiskowiec; ślub w kościele Bernardynów (MK Lwów: OO. Bernardyni); dzieci: m. in. Bogusław Onufry (1850-1896), Zbigniew Leon (1851-1930), Onufry Roman (1860-1924) – Horodyńscy.
Źródła: Bork. Sp. 493; Kos. t. 1; Nies. t.9/313; Sęcz.; Stup. t.3/179; Szl. Gal.; Szl. Król.; Żern. t. 2/506.
Wierzbicki h. Radwan, wywodzą się zapewne z Mazowsza lub Podlasia. Jan Wierzbicki, poborca ziemi łomżyńskiej 1580 r. (Vol. Leg.). Niektórzy osiedli na Litwie. Niesiecki, cytując Starowolskiego, pisze o Piotrze Wierzbickim z powiatu drohickiego, który wysłany do Niemiec na pomoc „za Ferdynandem Cesarzem wojując przeciwko dyssydentom poległ na placu 1621 r. leży w Piotrkowie”. Jakub Władysław, komornik brześciański, tj. brzeski litewski, i Paweł, podpisali elekcję 1674 r. z woj. brześciańskim (Nies.). Z nich: 2 biskupów 1550 — 1588.• NATALIA Marianna Helena Wierzbicka h. Radwan, voto Mińska (1843-26 XII 1909), c. Stanisława i Ludwiki Kobylskiej; czasem w aktach: Marianna Helena; zamieszkała p. 1864 r. Jabłonna, diecezja podlaska; po ślubie mieszkała we wsi Dębe, parafia Latowicz, pow. Mińsk Maz. 1870-1875; ur. Lisowo k. Drohiczyna, pow. bielski, zm. Kalinów (u córki Stanisławy), parafia Sąspów, pow. Kraków, lat 66, wdowa (MK Sąspów); m. (6 VII 1864 Warszawa) Stanisław Mateusz Zachary Miński (ok. 1840-p. 1909), s. Antoniego i Ludwiki Wójtowicz; ur. Warszawa; ślub w parafii św. Aleksandra, uwagi: on kawaler lat 23, ona panna lat 21, świadkowie: Józef Wieczorkowski, senator lat 60, Gracjan Kobylski, obywatel ziemski, wuj nowozaślubionej lat 39 (MK Warszawa św. Aleksander); dzieci: Zygmunt Lucjan Gracjan (ur. 18 XII 1867 Dębe), chrz. 1871 (MK Latowicz); Czesława Honorata Marianna (ur. 12 I 1872 Dębe), Martyna (ur. 17 IV 1873 Dębe), Stanisława (ur. 19 IV 1875 Dębe), mąż: (20 I 1903 Sąspów) Kazimierz Antoni Wojciechowski (ok. 1870-po 1903), s. Teofila i Marii Zagórskiej, ślub w parafii Sąspów, miejscowości: Kołupsk i Latowicz (MK Sąspów) – Mińscy.
• STANISŁAW Michał Wierzbicki h. Radwan (1808-9 VIII 1876), s. Jana i Eleonory Urbańskiej, obywatel ziemski, dziedzic dóbr Lisowo k. Drohiczyna, pow. bielski; ur. Lisowo k. Drohiczyna, zm. Dębe Małe, lat 68 (MK Drohiczyn); ż. (1832 Sarnaki) Ludwika Kobylska (ok. 1810-po 1864), c. Michała i Magdaleny Radziszewskiej; ślub w parafii Sarnaki, obecnie pow. Łosice, woj. mazowieckie (MK Sarnaki); dzieci: Józefina, Natalia.
Źródła: Bork. Sp. 493; Kos. t. 1; Nies. t. 9/313; Stup. t. 3/179; Vol. Leg. t. 2/203; Żern. t. 2/506.
Tolibowski
Tolibowski h. Nałęcz, vel Toliboski, Tholibowski, Thólibowski, Thulibowski, Tulibowski, Tuliboski, Tulubowski, Tolbowski etc. a nawet Kolibowski, Koliboski, rodzina wywodząca się z ziemi dobrzyńskiej, zamieszkała na Kujawach i w Wielkopolsce. Według dawnych heraldyków mieli jakoby wygasnąć w XVIII stuleciu. Ich gniazdem jest Tulibowo in. Tolibowo, wieś leżąca w parafii i gminie Dobrzyń n/ Wisłą, obecnie pow. Lipno, woj. kujawsko-pomorskie. Kazimierz, ks. szczeciński i dobrzyński, nagradzając w 1371 r. zasługi Stanisława z Nowego Miasta Korczyna, kuchmistrza królów Kazimierza Wielkiego i Ludwika Węgierskiego, nadaje mu wieś Tolibowo „in terra nostra Dobrzinensi”, z wyspą na Wiśle zwaną „Dambowyostrow”, z prawem połowu przy obu brzegach rzeki, uwalniając kmieci od ciężarów książęcych (Kod. Dypl. Pol. t.2/763). Być może są jednego pochodzenia z Molskimi vel Modlskimi, Mierzyńskimi i Przybysławskimi, z którymi wspólnie dziedziczyli na Przybysławicach w pow. kaliskim, i Mierzynie w ziemi dobrzyńskiej, w XVI stuleciu.
Tolibowscy podpisali elekcje 1633 i 1648 r. z woj. brzesko-kujawskim, 1633, 1648, 1669, 1733 r. z woj. inowrocławskim, 1669 i 1697 r. z ziemią dobrzyńską, 1733 r. z woj. mazowieckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 biskup i 2 kasztelanów w latach 1357 — 1671.
Genealogia
(osób: 32)
• FRANCISZKA Antonina Tolibowska, Tholibowska h. Nałęcz (1848-po 1875), c. Mikołaja i Elżbiety Dąbrowskiej (Dombrowskiej); zamieszkała Warszawa, przy rodzinie, 1872; w podpisie: Thólibowska; ur. Roguszki, parafia Błenna, pow. Włocławek, obecnie woj. kujawsko-pomorskie, chrz. 1848, uwagi: ojciec lat 43, matka lat 30 (MK Błenna); m. (13 VIII 1872 Warszawa) Feliks Cholewicki (ok. 1845-po 1875), s. Ignacego i Antoniny Czarnieckiej; ślub w parafii św. Krzyża (MK Warszawa: św. Krzyż); dzieci: Walery Stanisław Cholewicki (ur. 16 II 1874), ur. Warszawa, chrz. 1875 (MK Warszawa: Wsz. Św.).
• MIKOŁAJ Tolibowski, Tholibowski h. Nałęcz (ok. 1805-po 1850), s. Onufrego i 1ż. Elżbiety Bielickiej (Bieleckiej), właściciel dóbr Roguszki, parafia Błenna, pow. Włocławek, obecnie woj. kujawsko-pomorskie, 1844-1849 (MK Błenna); wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Nałęcz (Szl. Król.); ż. (ok. 1840) Elżbieta Dąbrowska, Dombrowska (ok. 1818-1859); zapewne ta Elżbieta Tholibowska vel Tolibowska, zm. 1859 Włocławek (MK Włocławek); dzieci: Stanisław, Maria, Franciszka, Wacław.
Źródła: Bil. 186-187; Bork. Sp. 461; Dw. Teki; Elekt. t.1/375, t.2/233; Kos. t.1; Nies. t.9/78-80; SGKP t.12/614; Szl. Król.; Żern. t.2/447, 450.
Staroźrebski
Staroźrebski h. Dołęga, rodzina mazowiecka, pisali się także Sobiejuski, wg Kosińskiego wygasła; z niej 1 biskup 1562 — 1580.Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
• WOJCIECH Staroźrebski Sobiejuski (ok. 1517-I 1580), ksiądz, kanonik płocki i włocławski, archidiakon dobrzyński i krakowski, sekretarz królewski, bp chełmski (6 XI 1562 – 11 XII 1577). Przeniesiony na biskupstwo przemyskie, gdzie rządy objął w dniu 9 marca 1578 r. Zm. w Przemyślu.
Źródło: Ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, wyd. II popr. i uzupeł., Warszawa 2000.
Starorypiński
Starorypiński h. Nałęcz, na Mazowszu, rodzina wywodząca się ze wsi Starorypin w ziemi dobrzyńskiej. Niemierza Starorypiński (ok. 1430-po 1469), zaciężny królewski i Związku Pruskiego, uczestnik wojny trzynastoletniej z Krzyżakami (PSB). Starorypińscy herbu Nałęcz zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan 1613. Są ponadto Starorypińscy herbu Brochwicz II.Genealogia
(osób: 37)
• KAROL Starorypiński h. Nałęcz (1797-ok. 15 VIII 1884), s. Franciszka i Salomei Gorzewskiej, ziemianin, uczestnik powstania listopadowego, marszałek szlachty powiatu latyczowskiego; zapisał 300 tys. rubli na cele filantropijne; zm. Warszawa (Dz. Pozn.; PSB t.42/4); ż. (ok. 1850) Adolfina Tyrawska (ok. 1820-po 1860); dzieci: Stanisław.
• MARIA Starorypińska h. Nałęcz (ok. 1880-po 1910), c. Brunona Witolda i Konstancji Dmochowskiej; m. Paweł Pruszyński h. Rawicz (ok. 1880-po 1910), s. Gabriela i Antoniny Mysłowskiej h. Rawicz; ur. prawd. Kisorycze na Wołyniu (Urus.).
Źródła: Bork. Sp. 417; Dw. Teki; Kos. t.1; Nies. t.8/499; PSB t.42/4; Żern. t.2/376.
Sosnowski
Sosnowski h. Godziemba, vel Sosnoski, na Mazowszu i Litwie, pisali się „z Sosnowa”. Może to być Sosnowo w parafii Kłóbka, pow. Włocławek.
Genealogia
(osób: 21)
• ADELA Karolina Sosnowska h. Godziemba (11 II 1849-po 1870), c. Józefa i Adeli Fischer; ur. Kiełczygłów, parafia Rząśnia, pow. Pajęczno (MK Rząśnia); m. (ok. 1869) August Olszewski (ok. 1840-po 1870); dzieci: Zofia Marianna Olszewska (1870-po 1900), mąż: Leon Józef Kazimierz Elżanowski z Elżanowa h. wł. (1872-po 1900).
• IGNACY Sosnowski h. Godziemba (ok. 1773-29 X 1833), s. Jana i Katarzyny Jaworskiej, urzędnik Królestwa Polskiego, mecenas Sądu Najwyższej Instancji Królestwa Polskiego, radca wojewódzki i marszałek sejmiku (A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego); dziedzic dóbr Kłopoczyn, parafia Lubania, w pow. rawskim; zm. Kłopoczyn, lat 60, zostawił małżonkę i siedmioro dzieci (MK Lubania); ż. (1815 Michałowice) Józefa Madalińska z Niedzielska h. Larysa (ok. 1800-2 XII 1853), c. Antoniego i Wiktorii Skotnickiej h. Bogoria; zm. lat 53 (Kur. Warsz.); ślub w parafii Michałowice, obecnie woj. mazowieckie (MK Michałowice); dzieci: Antoni, Marianna, Karolina, Józef, Marcjanna.
Źródła: Biel.; Bork. Sp. 413; Dw. Teki; Krzep. Pom. t. 1/91; Nies. t.8/463-464; Pap.; Żern. t. 2/369.
Sosnowski h. Nałęcz, rodzina pochodzenia ruskiego, której gniazdem jest Sosnowica w ziemi chełmskiej, dawny pow. włodawski, obecnie pow. Parczew. W roku 1564 wieś ta ma trzy działy. Iwan Sosnowski Fieciułowicz płaci od 12 łanów, 11 zagrodników, i rzemieślnika, cerkwi; Eustachy Sosnowski od 1 łanu, 3 zagr., Fryderyk Wietrzyński od 3 łan., 2 zagr, 1 rzem. Wieś należała wówczas do parafii rzym.-kat. w Sawinie. Katarzyna z Zamiechowskich Sosnowska zbudowała tu kościółek, stanowiący pierwotnie filię kościoła paraf. w Wereszczynie. Parafia powstała tu w 1685 r. Obecny kościół murowany wzniosła wdowa po hetmanie polnym litewskim i wojewodzie połockim Józefie Sosnowskim (zm. 1784).
Sosnowscy osiedlili się także na Podlasiu i na Litwie. Zostali wylegity-mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski oraz guberni augustowskiej. Z nich: 1 wojewoda a zarazem hetman 1775 — 1783.
Są także Sosnowscy używający Nałęcza z odmianą.
Genealogia
(osób: 42)
• KAJETAN Walenty Hipolit Sosnowski h. Nałęcz (1780-19 IX 1859), s. Karola i Anny Andrychowicz (Andrychiewicz), kapitan wojsk polskich, uczestnik kampanii napoleońskich, kawaler krzyża Legii Honorowej, marszałek szlachty; od 1815 r. kapitan 1 pułku strzelców konnych armii Król. Kongresowego; dziedzic dóbr Jeżewo, właściciel wsi Jeziora w 1838 r.; zamieszkały w dominium Burzec, parafia i gmina Wojcieszki, na Podlasiu; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1838 r., zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni augustowskiej, w Spisie Szlachty Król. Pol. przy nim podano herb Nałęcz z odm. (Szl. Król.; Sęcz.); zm. Kruszewo (MK Wojcieszki, Sokoły); ż. (29 IX 1817 Sokoły) Aleksandra Kruszewska (ok. 1795-po 1818); dzieci: Izabela, Włodzimierz.
Ludwika Sosnowska
(1751-1836)
• LUDWIKA Sosnowska h. Nałęcz (1751-6 XII 1836), c. Józefa i Tekli Despot-Zenowicz, hetmanówna i wojewodzianka, zasłynęła jako narzeczona Tadeusza Kościuszki; młodzi zamierzali się już pobrać, na co nie zgodził się jednak ojciec Ludwiki; zgodnie z jego wolą poślubiła później Lubomirskiego; mieszkała jakiś czas w dominium Burzec, parafia i gmina Wojcieszki, na Podlasiu; na skutek kłopotów finansowych mąż w 1794 przekazał jej zastawiony majątek w Równem, który wyprowadziła z długów (Bork.; Bon.; Wikipedia); m. (ok. 1776 Połock) Józef Aleksander ks. Lubomirski h. Szreniawa (1751-VII 1817), s. Stanisława i Ludwiki Pociejówny, generał-major wojsk koronnych, generał regimentu pieszego, starosta romanowski, kasztelan kijowski, członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej, wolnomularz, targowiczanin; dziedzic Równego na Wołyniu; ur. Kijów, zm. Równe (PSB t. 18/27); dzieci: Henryk, Fryderyk, Helena – ks. Lubomirscy.
Źródła: Bork. Sp. 413; Kos. t. 1; Nies. t.8/464; Pap.; Sęcz.; SGKP t. 11/91, t. 15 cz. 2/612; Szl. Król.; Żern. t. 2/369; Wikipedia: 1.
Subskrybuj:
Posty (Atom)