Śleszyński

Śleszyński h. Doliwa, vel Ślesiński, Sleszyński, Szleszyński, wymienia ich Paprocki w 1584 r.: „Śleszyńscy w bełskiem województwie dom starodawny i znaczny w sprawach poczciwych”.

Niesiecki miesza różnych Śleszyńskich. Za Długoszem, jako pierwszego wspomina Sędziwoja ze Śleszyna: „mąż rezolutnego serca, przez kilka dni, sam prawie Santoka mężnie bronił, aż gdy wielom jeden w sile wystarczyć nie mógł, zamek ten poddał w r. 1370”. Niestety tenże Sędziwój, jak zobaczymy przy Śleszyńskich herbu Wieniawa, należał do rodu Nałęczów. Skąd zatem wyszli Doliwowie Śleszyńscy? W różnych opracowaniach, m. in. w Encyklopedii szlacheckiej z 1938 r., mylnie podaje się Ślasy w pow. makowskim. Śleszyńscy herbu Doliwa wyszli ze Śleszyna Małego w pow. kutnowskim, w gminie Żychlin. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jednak herb podany przy legitymacji równie wątpliwy jak w przypadku Śleszyńskich herbu Wieniawa.

Genealogia
(osób: 93)

• LUDWIK Śleszyński, Szleszyński h. Doliwa (ok. 1807-14 V 1852), s. Jana i Konstancji Truszkowskiej; w aktach także: Szleszyński, Sleszyński; ur. Stawiane, parafia Wąsosz, pow. Grajewo, zm. Rosochate, parafia Romany, pow. Kolno, lat 45 (MK Wąsosz); ż. (27 I 1852 Romany) Balbina Śleszyńska, Szleszyńska (ok. 1830-po 1852), c. Franciszka i Marianny Drożeńskiej (Drozeńska); w aktach także: Szleszyńska; ślub w parafii Romany, miejscowość: Rosochate (MK Romany).

• MARIANNA Śleszyńska h. Doliwa, voto Bagińska (ok. 1800-1871), c. Mateusza Macieja i Marianny Kossakowskiej; w aktach także: Sleszyńska; ur. Przyborowo, parafia Grabowo, pow. Kolno, zm. tamże, uwagi: żona Augustyna (MK Grabowo); m. Augustyn Bagiński (ok. 1800-po 1871); dzieci: Marianna Bagińska (ok. 1830-po 1872).

Źródła: Bork. Sp. 402; Nies. t. 8/399-400; Pap. 242; Sęcz.; Stup. t. 3/66; Szl. Król.; Żern. t. 2/352.

Śleszyński h. Wieniawa, vel Sleszyński, Ślesiński, Szleszyński, w Wielkopolsce i na Kujawach. Nazwisko mieli wziąć od wsi Ślesin, dawniej Śleszyn, w pow. nakielskim. W XIV wieku dziedziczy w tej wsi ród Nałęczów. W 1398 r. właścicielem Ślesina jest Sędziwój Ślesiński, niewątpliwie herbu Nałęcz. Później wieś ta przechodzi na własność innych rodzin, kolejno Witosławskich i Siedleckich, Ossolińskich, wreszcie Potulickich. W I połowie XVI wieku Śleszyńscy herbu Wieniawa dziedziczą m. in. w Pruszczu, w pow. nakielskim. Są jednego pochodzenia z Prusieckimi z tego Pruszcza (Wittyg). Jednak właściwym ich gniazdem jest chyba Śleszyn Wielki w pow. kutnowskim, gmina Żychlin. W XVI-XVIII wieku zamieszkują m. in. w pow. gostyńskim, inowłodzkim i brzezińskim. Mikołaj ze Ślesina podpisał pokój brzeski 1435. Marcin Ślesiński (zm. 1578), wojski gostyński; owdowiała żona Anna Dzierżgowska h. Jastrzębiec, siostra arcybiskupa, wystawiła mu marmurowy nagrobek w kolegiacie łowickiej z tym herbem. Sebastian, podstoli gostyński 1674. Stanisław (zm. 1754), kasztelan inowłodzki 1737, brzeziński 1753 (Nies.). Z tej rodziny: 2 kasztelanów w latach 1520 — 1754.

Śleszyńscy herbu Wieniawa zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Osoby legitymujące się to drobna szlachta dziedzicząca od dawna we wsi Ślasy Łopienite, parafia Rutki-Kossaki, pow. Zambrów. Przy wywodzie podali się za prawnuków Stanisława, kasztelana inowłodzkiego, który jak wiadomo zmarł bezpotomnie. Poza tym, Ślasy to odwieczne włości Grzymalitów Ślaskich vel Śleszyńskich (Śleżyńskich), którzy nawet herb swój przezwali Ślasą.

Genealogia
(osób: 31)

• KATARZYNA Śleszyńska h. Wieniawa (1811-po 1834), c. Walentego i 3ż. Marianny Kulesza; ur. Ślasy Łopienite, parafia Rutki-Kossaki, pow. Zambrów, chrz. 1811 (MK Rutki-Kossaki); m. (1834 Rutki) Franciszek Kossakowski h. Ślepowron (ok. 1810-po 1834), s. Jana i Urszuli Grądzkiej; ślub w parafii Rutki-Kossaki (MK Rutki).

• SZYMON Śleszyński h. Wieniawa (1814-po 1866), s. Walentego i 3ż. Marianny Kulesza, dziedzic cząstkowy we wsi Ślasy Łopienite, parafia Rutki-Kossaki, pow. Zambrów; w aktach także: Sleszyński; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Wieniawa, zapisany do ksiąg szlachty guberni augustowskiej (Szl. Król.; Sęcz.); ur. Ślasy Łopienite, wg innych źródeł błędnie: 1818, chrz. 1814 (MK Rutki); 1ż. (1845 Rutki) Marianna Choińska (ok. 1820-ok. 1856), c. Mateusza i Apolonii Maleszewskiej; dzieci: Franciszek, Stanisław, Aleksander, syn NI.; ślub w parafii Rutki-Kossaki (MK Rutki); 2ż. (25 I 1858 Rutki) Franciszka Kalinowska (ok. 1832-po 1866), c. Marcela i Petroneli Grodzkiej; ślub w parafii Rutki-Kossaki, uwagi: on wdowiec po Mariannie Choińskiej, ona panna lat 26 (MK Rutki); dzieci: Jakub, Jan, Antoni, Marianna, Marcin.

Źródła: Bork. Sp. 402; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nies. t. 8/400; Sęcz.; SGKP t. 10/763-763; Szl. Król.; Żern. t. 2/352; A. Wolff, Mazowieckie zapiski herbowe z XV i XVI wieku.

Sieciński

Sieciński h. Rogala, vel Siciński, Syciński, w ziemi dobrzyńskiej; używali w XVII stuleciu tytułu hrabiów „na Murzynowie"; z nich 1 biskup i 2
kasztelanów 1573 — 1619. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Rembieliński

Rembieliński h. Lubicz, vel Rębieliński, Rembeliński, Rębeliński, Rebeliński, Rambieliński, Rąbieliński etc., na Mazowszu, są zapewne gałęzią Borzewskich herbu Lubicz, z Borzewa (dzisiaj Bożewo Kościelne), w pow. sierpeckim.

Rembielińskich wymienia Paprocki w 1584 r. Nazwisko wzięli od wsi Rembielin in. Rembielino (Rambielino), w parafii Chorzele, pow. Przasnysz, ale dziedziczyli też w Rembielinie leżącym w ziemi dobrzyńskiej, w parafii Rokicie, w pow. lipnowskim. Jest też Rembielin w ziemi łomżyńskiej.

Według regestów poborowych ziemi dobrzyńskiej z r. 1564 we wsi Rambielino, w par. Rokicie, było 4 poddanych Alberta Rembielińskiego i Zofii Borzewskiej, 2 zagrodników, 1 łan. Mateusz Niewiczo, Andrzej Bank (Bąk), poddani Mateusza Żernickiego; Gorzechowscy mieli 1 ½ łana i 3 zagrodników. Sześciu poddanych Mateusza Mazowieckiego siedziało na 1 łanie. Płacono poboru 6 florenów i 7 groszy (Pawiński, Wielkop. t. 1/278). W 1789 r. były tu 4 części szlacheckie.

Niesiecki wymienia kilku duchownych. Feliks Rembieliński (zm. 1527), kanonik gnieźnieński i łowicki, „mąż ludzki i pobożny, któremu synowiec jego Jan, kanonik gnieźnieński i łęczycki, nagrobek w Gnieźnie wystawił”. Znowu (?!) Jan Rembieliński i Feliks, kanonicy gnieźnieńscy 1578 r. Franciszek, wiceregent krasnostawski 1778. Kajetan, żupnik ciechanowski 1788 (Kras.).

Rembielińscy byli posłami na sejm i elektorami z ziemi ciechanowskiej 1632 r., warszawskiej 1632 i 1669 r., z woj. chełmińskiego, pomorskiego, kaliskiego, i z ziemi czerskiej w 1764 r.
Jako Rebelińscy podpisali elekcje 1648 r. z ziemią sochaczewską i ciechanowską, 1697 r. z ziemią dobrzyńską, warszawską i woj. poznańskim.

Rembielińscy herbu Lubicz zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani m. in. do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.
Z nich: 1 kasztelan 1830. 
Genealogia
(osób: 30)

• MARIA Julieta Rembielińska h. Lubicz (1894-28 XI 1988), c. Konstantego i Teresy hr. Wiśniewskiej; ur. Krośniewice, zm. Lailly-en-Val; m. (28 I 1931 Warszawa) Jerzy Aleksander ks. Lubomirski (9 XI 1896-21 V 1943), s. Zdzisława i Marii Branickiej; ur. Mała Wieś k/ Warszawy, zm. Otwock.

• RAJMUND Hiacynt Rembieliński h. Lubicz (23 III 1775-12 II 1841), s. Stanisława i Marianny Marcjanny Łączyńskiej, działacz polityczny i gospodarczy, poseł i marszałek sejmu Królestwa Polskiego, mason; uczestnik insurekcji 1794, prefekt departamentu płockiego, intendent armii polskiej 1809, pełnomocnik rządu Ks. Warszawskiego w odzyskaniu na Austrii Lubelskiego podczas wojny 1809, następnie prezes komitetu wojskowego mazowieckiego za Król. Kongresowego; ukończył korpus kadetów w Warszawie; po upadku powstania listopadowego 1831 osiadł razem z żoną Antoniną Weltz w Dreźnie (Żych.); 1ż. (15 II 1797) Agnieszka Helena hr. Opacka h. Prus III (1777-1863), c. Chryzantego i Marianny Gomolińskiej, kasztelanka wiska; zamieszkała Leszno 1800 (Urus.); ur. Warszawa, zm. Łomża, lat 65 (PSB t.31/82; Kur. Warsz.); rozwiedzeni ok. 1820, ona 2v. żona Józefa Jana Bechon (1784-1858), s. Karola i Doroty Knaszfies, pułkownika (MK Warszawa: ASC Cyrkuł VII; Kur. Warsz.); 2ż. (28 I 1820 Warszawa) Antonina Weltz (1800-28 XI 1868), słynna niegdyś w salonach warszawskich z piękności i dowcipu; w aktach także: Wels, Welts; od 1844 mieszkała we wsi Sokolniki Wielkie pod Szamotułami bądź w Poznaniu; ur. Lwów, zm. Poznań, apopleksja, lat 68, poch. Kazimierz k/ Szamotuł; 2v. (1844) Wincenty Skarzyński, Skarżyński h. Bończa (22 I 1806-29 IX 1876), s. Stanisława i Ewy Rembielińskiej, kapitan wojsk polskich 1831, pułkownik armii hiszpańskiej, właściciel dóbr Sokolniki pod Szamotułami w W. Ks. Poznańskim (Dz. Pozn. 278/1868; MK Poznań: Św. Marcin); dzieci: Aleksander, Eugeniusz.

 

Źródła: Bil. 145-146; Bork. Sp. 356; Dw. Teki; Elekt. t. 1/302, t. 2/187; Kos. t. 1; Nejm.; Nies. t. 8/103; Pap.; PSB t. 31; Sęcz.; SGKP t. 9/609; Szl. Król.; Urus. t.15/190-192; Żern. t. 2/271.

Przyborowski

Przyborowski h. Sulima, vel Przeborowski, w Wielkopolsce i w woj. krakowskim, później także w ziemi dobrzyńskiej, w Prusach i na Litwie. Wymienia ich Paprocki w 1584 r.

Nazwisko wzięli do wsi Przyborowo in. Przeborowo, w pow. gnieźnieńskim, parafia Łubowo. W 1580 r. wieś ta należała do czterech Przyborowskich, w 1618 r. do Pawła Przyborowskiego, a pod koniec XVIII wieku do Piotra Kaliszkowskiego, dziedzica Malczewa.
Zdaje się, że gałąź małopolska tej rodziny posiadała Przyborowice w Krakowskiem.

Przyborowscy byli posłami na sejm i elektorami 1669 r. z ziemi dobrzyńskiej, 1697 r. z woj. kaliskiego, 1733 r. z woj. inowrocławskiego.

Przyborowscy herbu Sulima zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani do ksiąg ogólnych oraz ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki. Jedna gałąź otrzymała potwierdzenie szlachectwa w Prusach w 1869 r. z przydomkiem „von Waldheim”, który jest przetłumaczoną wersją nazwy Przyborowo (Żern.). Z tej rodziny: 1 kasztelan w 1630.
Genealogia
(osób: 67)

• JÓZEF (2) Tomasz Przyborowski h. Sulima (7 III 1823-13 V 1896), s. Kazimierza i Marianny Waliszewskiej, filolog, archiwista, bibliotekarz, bibliofil, numizmatyk, archeolog; uczył się w gimnazjach w Trzemesznie i Poznaniu, ukończył filologię na Uniw. Wrocławskim; dyrektor Archiwum Grodzkiego w Poznaniu 1857-1863; od 1863 lektor, następnie profesor języka polskiego w Szkole Głównej w Warszawie 1865-1869, lektor języka niemieckiego w Ces. Uniw. Warszawskim 1871-1887; bibliotekarz w Bibliotece Głównej w Warszawie 1863-1871, kierownik Biblioteki Ordynacji Zamoyskiej 1872-1896; członek Akademii Umiejętności w Krakowie; ur. Gałęzowo in. Gałęzewo k. Wrześni, zm. Warszawa, lat 73, poch. Cm. Powązkowski (PSB; WSB; Szenic t. 3); ż. (1853) Marianna Scholz (15 XII 1826-27 V 1893); w aktach także: Scholc, Schultz, Scholtze; zm. lat 66 (Dz. Pozn.); dzieci: Adam, Urszula, Stefan, Kazimiera (Maria). 

• JULIANNA Przyborowska h. Sulima (ok. 1816-po 1840), c. Kazimierza i Marianny Waliszewskiej; ur. prawd. Gałęzowo in. Gałęzewo k. Wrześni; m. (14 VII 1840 Nietrzanowo) Szymon Pawlak (ok. 1813-po 1840), s. Jakuba i Franciszki NN.; ślub w parafii Nietrzanowo, miejscowość: Murzynowo, uwagi: kawaler lat 27, syn komornika i panna lat 24, córka dzierżawcy (MK Nietrzanowo).

 

Źródła: Bork. Sp. 341; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nejm.; Nies. t. 7/551-552; Pap.; Sęcz.; SGKP t. 9/195; Urus. t.15/38-40; Żern. t. 2/244; Żych. t. 29/103.

Osiecki

Osiecki h. Jastrzębiec (in. Boleścic, Bolesta), rodzina mazowiecka, będąca jednego pochodzenia z Koziebrodzkimi i Zawidzkimi. Należała do nich chyba wieś Osiek w dawnym pow. sierpeckim, obecnie pow. Płońsk. Dobra te z czasem rozpadły się na Osiek Wielki, leżący w parafii Zawidz, oraz Osiek Włostybory i Osiek Piaseczny, w parafii Koziebrody.

Według herbarzy oraz zapisków herbowych mazowieckich, gniazdem tego rodu ma być jednak Osiek, w ziemi zakroczymskiej, w parafii Gzy, obecnie pow. Pułtusk. Piotr z Osieka herbu Bolesta, pisarz ziemski zakroczymski, jest w 1471 r. dziedzicem Mierzeńca, leżącego w tej samej parafii Gzy. Miejscowości o nazwie „Osiek” licznie występują na terenie Mazowsza i ziemi dobrzyńskiej, szczególnie na jego północnej granicy. Słowo „osiek” oznaczało w języku staropolskim rodzaj zbudowanej z drewnianych pali, leśnej warowni.

Mikiel, Andrzej Ścibor, Michał i Wielisław, dziedzice Osieka, zamieszczeni zostali w przywileju z 1408 r. danym Boleścicom przez Ziemowita, księcia mazowieckiego. Następujący Osieccy byli posłami i elektorami: Felicjan z ziemi zakroczymskiej, dwóch Marcinów, Paweł i Piotr z woj. płockiego, Mikołaj z ziemi ciechanowskiej 1669 r., Piotr z woj. płockiego 1674 r. i Kazimierz z ziemii zakroczymskiej 1697 r. Antoni, 1733 r. i Józef 1764 r. elektorowie z woj. płockiego. Gabriel, skarbnik różański 1790. Franciszek, burgrabia nurski 1791. Ignacy, burgrabia płocki, komisarz do zbierania ofiar 1789, szambelan królewski 1790.

Niektórzy z nich przenieśli się do woj. ruskiego i na Podole. Jan, komornik graniczny podolski, jego syn Jakub Franciszek, komornik graniczny podolski 1693, pisarz grodzki 1713, podstarości i sędzia grodzki buski 1717. Tomasz, podczaszy podolski 1712. Aleksander, stolnik buski 1718. Józef, komornik podolski 1780. Z tej rodziny: 1 kasztelan w 1566 roku.

Osieccy herbu Jastrzębiec zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski. Legitymujący się podali, że pochodzą od Andrzeja, łowczego inowrocławskiego w 1692 r. Jednakże rodzina tego Andrzeja należała do herbu Dołęga, pisała się ze Stawca, w pow. brzeskim-kujawskim, a wywodziła się zapewne z Osieka w pow. lipnowskim (Teki Dworzaczka).
Genealogia
(osób: 58)

• IGNACY Osiecki h. Jastrzębiec (ok. 1780-1820/48), s. Michała i Tekli Krzynieckiej, właściciel dóbr Stanin, pow. Łuków, obecnie woj. lubelskie (MK Stanin); zamieszkały Pławanice, parafia Świerże, pow. Chełm, 1818-1819 (MK Świerże); prawnuk Andrzeja Osieckiego, łowczego inowrocławskiego, który w r. 1692 sprzedał Władysławowi Bronikowskiemu dobra Zieleniec (podawano też Zielenice), zapewne w parafii Straszewo; chyba już wdowa po nim, Katarzyna z Godowskich, wraz z dziećmi, została wylegitymowana ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1848 r. z herbem Jastrzębiec, zapisana do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski (Szl. Król.; Sęcz.); ż. (ok. 1815) Katarzyna Godowska (ok. 1795-po 1848); dzieci: Teofil, Henryk (Antoni), Józef, Saturnina, Karolina.
 

• MARIANNA Brygida Teodora Osiecka h. Jastrzębiec (ok. 1850-po 1871), c. Henryka i Aleksandry Konopka; ur. prawd. Dorohusk, pow. Chełm (MK Dorohusk); m. (17 IX 1871) Jan Suchodolski (ok. 1845-po 1871), s. Józefa i Katarzyny Radziszewskiej; ślub w parafii Dorohusk, miejscowość: Dorohusk (MK Dorohusk).

 

Źródła: Bork. Sp. 294; Kos. t. 1; Kapica nr 389; Nies. t. 7/143; Sęcz.; SGKP t. 7/629; Szl. Król.; Urus. t. 13/32-34; A. Wolff, Mazowieckie zapiski herbowe z XV i XVI wieku, nr 347.

 Osiecki h. Pomian, w Wielkopolsce; z nich 1 kasztelan 1451. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Makowiecki

Makowiecki h. Dołęga, vel Dołęga-Makowiecki, pisali się „z Makowca” w ziemi dobrzyńskiej, oraz „z Wielkiego Łukoszyna” w pow. płockim. Są w takim razie jednego pochodzenia Dołęgami Łukoskimi vel Łukowskimi. 

Gniazdo Makowieckich, wieś Makowiec, należała w XVI wieku do parafii Karnkowo, w XIX wieku do parafii Ossówka, obecnie jest to pow. Lipno. W wiekach XV i XVI zamieszkiwała tam liczna, drobna szlachta różnych herbów. Wśród nich byli Dołęgowie, Lubicze i Rogalowie, może też Pomianowie, ale mogły być jeszcze inne rody herbowe.

Według Bilińskiego, z Makowca, w ziemi dobrzyńskiej, mylnie wyprowadza się znaną rodzinę kujawską Makowieckich herbu Pomian. Skąd by jednak mieli wyjść, tego nie podaje.

Do Makowieckich Dołęgów należał Stanisław z Wielkiego Łukoszyna, pamiętnikarz, wierszopis, stolnik latyczowski 1672 r., podstarości i sędzia grodzki kamieniecki, poseł z woj. podolskiego na sejm 1693 r., członek rady kierującej obroną Kamieńca Podolskiego przed Turkami 16-26 VIII 1672, autor rymowanej „Relacji Kamieńca wziętego”.

Genealogia
(osób: 19)

 

• JÓZEF Michał Dominik Makowiecki h. Dołęga (ok. 1800-po 1844), s. Józefa i Teresy Babińskiej; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1844 r. z herbem Dołęga (Urus.); ż. (4 I 1823 Warszawa) Izabela Tekla Kruszyna (ok. 1800-po 1838), c. Jana i Teresy Obuszyńskiej; ślub w Warszawie (MK Warszawa: ASC Cyrkuł VI); dzieci: Franciszek.

• KRYSTYNA Emilia Makowiecka h. Dołęga (1838-po 1871), c. Franciszka i 2ż. Krystyny Wejss (Weiss); ur. Warszawa, chrz. 1838, dopełnienie chrztu 1857 (MK Warszawa: św. Krzyż); 1m. (ok. 1857) Franciszek Konarski (ok. 1830-p. 1871); 2m. (1871 Warszawa) Jan Sołtowski (ok. 1830-po 1871), s. Jana i Józefy Kaweckiej; ślub w parafii Wsz. Św., uwagi: ona lat 33, wdowa po Franciszku (MK Warszawa: Wsz. Św.).

Źródła: Bil. s. 107-108; Bork. Sp. 233; Nies. t. 6/322-323; Pap.; Urus. t. 10/122-123.

 

Makowiecki h. Lubicz, na Mazowszu i w dawnym woj. sandomierskim. Podobnie jak Makowieckich Dołęgów i Rogalów, z Makowca w ziemi dobrzyńskiej, wyprowadzają także Lubiczów. Możliwe, że któryś z nich założył później Makowiec w parafii Dobre, obecnie pow. Mińsk Mazowiecki.

Jan Makowiecki, pisarz skarbowy, należał do założycieli Bractwa Miłosierdzia w Warszawie około 1590 r. Stanisław w ziemi czerskiej 1690 r. Franciszek, elektor 1764 r. z woj. sandomierskiego. Franciszek Ksawery, burgrabia czerski, komornik graniczny czerski 1790. Józef Stanisław, wylegitymował się 1803 r. w Galicji Zachodniej, Antoni wylegitymowany w Królestwie 1843 r.

Niektórzy z tych Makowieckich w XIX wieku wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim mylnie z herbem Pomian.

Genealogia
(osób: 29)

• AGNIESZKA Makowiecka h. Lubicz (ok. 1790-26 VIII 1827), c. Franciszka Ksawerego i Zofii Ostromęckiej; czasem w aktach błędnie: Makowska; ur. prawd. Rogolin, parafia Radzanów, pow. Białobrzegi, zm. w pow. Kozienice, lat 37, poch. Magnuszew (MK Radzanów; MK Warszawa: św. Andrzej; Kur. Warsz. 127/1848); m. (1817 Radzanów) Stanisław Anastazy Domaszewski h. Jastrzębiec (1 IV 1784-13 II 1861), s. Piotra i Justyny Sztemberger, identyczny z Anastazym Stanisławem, major wojsk polskich, kawaler orderu Virtuti Militari oraz medalu z wyspy św. Heleny, ziemianin; kapitan wojsk Księstwa Warszawskiego, uczestnik kampanii napoleońskich; dziedzic dóbr Smardzew, parafia Radzanów, pow. Białobrzegi, woj. mazowieckie (MK Radzanów); wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1837 r. z herbem Jastrzębiec (Bon.; Urus.; Szl. Król.; Sęcz.); ur. Smardzew, parafia Radzanów, pow. Białobrzegi, woj. mazowieckie, chrz. 1784, zm. Warszawa, lat 77, poch. 16 II 1861 Cm. Powązkowski, kw. 20-I-17/18, gr. rodz. (Kur. Warsz. 42/1861; MK Radzanów, MK Warszawa: św. Andrzej; Cm. Pow.); ślub w parafii Radzanów, pow. Białobrzegi, woj. mazowieckie, miejscowość: Rogolin (MK Radzanów); dzieci: Edward (Aleksander), Alfons, Marceli, Zofia (Filipina), córka NI. – Domaszewscy.

• FRANCISZEK Ksawery Makowiecki h. Lubicz (ok. 1760-po 1800), s. Franciszka i Małgorzaty Badowskiej, burgrabia i komornik graniczny czerski; burgrabia czerski 1781; nabył 1781 r. Grabów i Wolę Grabowską; właściciel części dóbr Michałów Dolny, parafia Wrociszew, pow. Grójec, tamże zamieszkały 1787 r.; komornik graniczny czerski 1790 r.; prawd. właściciel wsi Rogolin, parafia Radzanów, pow. Białobrzegi, ok. 1800 (Urus.; Sęcz.; AGZ Czersk; MK Wrociszew, Radzanów); ż. (11 IV 1787 Wrociszew) Zofia Ostromęcka h. Pomian (ok. 1765-po 1800), c. Karola, z Michałowa Dolnego, i Franciszki Bonieckiej; ur. prawd. Michałów Dolny, par. Wrociszew; ślub w parafii Wrociszew, uwagi: kawaler, panna, oboje „Generosi”, świadkowie: G.G. Karol Ostromęcki ojciec narzeczonej i Michał Ostromęcki (MK Wrociszew); dzieci: Agnieszka, Marianna, Kunegunda, Józef, Antoni.

Źródła: Bil. s. 107-108; Bork. Sp. 233; Nies. t. 6/322-323; Pap.; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t. 10/123.

 

Makowiecki h. Pomian, vel Jarand-Makowiecki, Makowicki, Makowecki, Makowetzki, rodzina wywodząca się od Jarandów, przyjęła następnie ich nazwisko za przydomek. 

Według Dworzaczka, ich gniazdem była wieś Makowiec, w pow. lipnowskim, ziemi dobrzyńskiej, skąd wiedli się Makowieccy Dołęgowie, Lubicze i Rogale. Zaprzecza temu jednak Biliński. Jego zdaniem, Pomianowie to rodzina kujawska. Skąd by jednak mieli wyjść, tego nie podaje.

Makowieccy herbu Pomian z czasem osiedlili się w różnych stronach dawnej Rzeczypospolitej, m. in. w Wielkopolsce, w Prusach, na Śląsku, Rusi Białej i Czerwonej. Z nich: 3 kasztelanów w latach 1640 — 1689.

Według Uruskiego, niektórzy z Makowieckich Lubiczów w XIX wieku wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim podając herb Pomian.

Była także rodzina tatarska Makowieckich, pieczętująca się herbem Pomian.

Genealogia
(osób: 87)

• JÓZEFA Jarand-Makowiecka z Borzymia h. Pomian (ok. 1690-19 VIII 1755), c. Antoniego i Ludwiki Łączyńskiej; zm. Żurowiczki, lat 65 (Urus.; Dw. Teki); m. (ok. 1715) Michał Aleksander Sołtyk h. wł. (ok. 1680-1762), s. Aleksandra i 1ż. Franciszki Mycielskiej h. Dołęga, kasztelan wiślicki i sandomierski, kawaler Orderu Orła Białego; dziedzic dóbr Chorzelów, Złotniki etc; zm. Wola Pawłowska, lat 82, poch. Sandomierz, kościół Reformatów (PSB t. 40/413); dzieci: 1. Józef (ok. 1715-1780), miecznik pilznieński 1752, miecznik sandomierski, wreszcie chorąży sandomierski (Kor.), voto: (ok. 1740) Katarzyna Lipowska h. Ciołek (ok. 1720-po 1757), c. Hieronima i Barbary Wybranowskiej; 2. Maciej (1718-1802), kasztelan, następnie wojewoda sandomierski, 1v. Marianna Konstancja Karska h. Jastrzębiec, 2v. Anna Dembińska h. Rawicz, 3v. Kunegunda Koszowska; 3. Jacek, 4. Ignacy, 5. Katarzyna, 6. Helena, 7. Anna, 8. Justyna, 9. Tomasz (1732-1808), kasztelan zawichojski, potem wiślicki, poseł na sejm, voto: (ok. 1770) Helena Żeleńska, Żelińska z Żelanki h. Ciołek (ok. 1750-1806), c. Teodora i Anny Pisarskiej (PSB t.40/436) – Sołtykowie.

 

• RAFAŁ Kazimierz Jarand-Makowiecki z Borzymia h. Pomian (ok. 1620-1689), s. Mikołaja i Anny Gołuchowskiej, kasztelan kamieniecki i sanocki, dworzanin i rotmistrz królewski, poseł na sejm; dworzanin pokojowy królewski, podpisał elekcję 1648 r. z woj. ruskim; starosta trembowelski 1664, kasztelan sanocki 1676, kasztelan kamieniecki 1678; dziedzic ½ miasta Jordanów, w pow. krakowskim; tak pisze o nim Niesiecki: „w kozackich, tatarskich, moskiewskich, tureckich ekspedycjach rotmistrz doświadczonego męstwa, przy Janie Kazimierzu królu nieprzełamaną wiarą dostawał, na podupadłych i ubóstwo szczodrobliwy. Rodziców swoich i przodków prochy, z Podola ile natenczas od Turków po części opanowanego, do krakowskiego kościoła św. Piotra przeniósł i uczciwie pogrzebł”; poch. Kraków, kościół św. Piotra (Nies.; Urus.; Bon.; PSB); ż. (ok. 1645) Teresa Eleonora Dembińska h. Rawicz (ok. 1625-po 1665), c. Franciszka i 2ż. Doroty Czarnkowskiej h. Nałęcz, podkomorzanka krakowska; dziedziczka części miasta Więcbork i Sempelbork, w pow. nakielskim; sprzedała te dobra 1664 r. ks. Piotrowi Adamowi Smoszewskiemu, s. o. Jana Sm. klana santockiego (AGZ Poznań); dzieci: Łukasz, Marianna.

 

Źródła: Bon. t. 8/240; Bork. Sp. 233; Dw. Teki; Dziad. 203-204; Kos. t. 1; Nies. t. 6/323-324; Urus. t. 10/123-125.

Łochocki

Łochocki h. Junosza, rodzina senatorska w ziemi dobrzyńskiej; z niej 3 kasztelanów 1580 — 1737.Erazm, kasztelan słoński 1676; Stefan, kasztelan rypiński, następnie dobrzyński; Stanisław, kasztelan dobrzyński.
 
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.