Tolibowski

Tolibowski h. Nałęcz, vel Toliboski, Tholibowski, Thólibowski, Thulibowski, Tulibowski, Tuliboski, Tulubowski, Tolbowski etc. a nawet Kolibowski, Koliboski, rodzina wywodząca się z ziemi dobrzyńskiej, zamieszkała na Kujawach i w Wielkopolsce.
Według dawnych heraldyków mieli jakoby wygasnąć w XVIII stuleciu. Ich gniazdem jest Tulibowo in. Tolibowo, wieś leżąca w parafii i gminie Dobrzyń n/ Wisłą, obecnie pow. Lipno, woj. kujawsko-pomorskie. Kazimierz, ks. szczeciński i dobrzyński, nagradzając w 1371 r. zasługi Stanisława z Nowego Miasta Korczyna, kuchmistrza królów Kazimierza Wielkiego i Ludwika Węgierskiego, nadaje mu wieś Tolibowo „in terra nostra Dobrzinensi”, z wyspą na Wiśle zwaną „Dambowyostrow”, z prawem połowu przy obu brzegach rzeki, uwalniając kmieci od ciężarów książęcych (Kod. Dypl. Pol. t.2/763). Być może są jednego pochodzenia z Molskimi vel Modlskimi, Mierzyńskimi i Przybysławskimi, z którymi wspólnie dziedziczyli na Przybysławicach w pow. kaliskim, i Mierzynie w ziemi dobrzyńskiej, w XVI stuleciu. 
Tolibowscy podpisali elekcje 1633 i 1648 r. z woj. brzesko-kujawskim, 1633, 1648, 1669, 1733 r. z woj. inowrocławskim, 1669 i 1697 r. z ziemią dobrzyńską, 1733 r. z woj. mazowieckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 biskup i 2 kasztelanów w latach 1357 — 1671.  
Genealogia
(osób: 32)

• FRANCISZKA Antonina Tolibowska, Tholibowska h. Nałęcz (1848-po 1875), c. Mikołaja i Elżbiety Dąbrowskiej (Dombrowskiej); zamieszkała Warszawa, przy rodzinie, 1872; w podpisie: Thólibowska; ur. Roguszki, parafia Błenna, pow. Włocławek, obecnie woj. kujawsko-pomorskie, chrz. 1848, uwagi: ojciec lat 43, matka lat 30 (MK Błenna); m. (13 VIII 1872 Warszawa) Feliks Cholewicki (ok. 1845-po 1875), s. Ignacego i Antoniny Czarnieckiej; ślub w parafii św. Krzyża (MK Warszawa: św. Krzyż); dzieci: Walery Stanisław Cholewicki (ur. 16 II 1874), ur. Warszawa, chrz. 1875 (MK Warszawa: Wsz. Św.).

• MIKOŁAJ Tolibowski, Tholibowski h. Nałęcz (ok. 1805-po 1850), s. Onufrego i 1ż. Elżbiety Bielickiej (Bieleckiej), właściciel dóbr Roguszki, parafia Błenna, pow. Włocławek, obecnie woj. kujawsko-pomorskie, 1844-1849 (MK Błenna); wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Nałęcz (Szl. Król.); ż. (ok. 1840) Elżbieta Dąbrowska, Dombrowska (ok. 1818-1859); zapewne ta Elżbieta Tholibowska vel Tolibowska, zm. 1859 Włocławek (MK Włocławek); dzieci: Stanisław, Maria, Franciszka, Wacław.

Źródła: Bil. 186-187; Bork. Sp. 461; Dw. Teki; Elekt. t.1/375, t.2/233; Kos. t.1; Nies. t.9/78-80; SGKP t.12/614; Szl. Król.; Żern. t.2/447, 450.

Staroźrebski

Staroźrebski h. Dołęga, rodzina mazowiecka, pisali się także Sobiejuski, wg Kosińskiego wygasła; z niej 1 biskup 1562 — 1580.

Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

• WOJCIECH Staroźrebski Sobiejuski (ok. 1517-I 1580), ksiądz, kanonik płocki i włocławski, archidiakon dobrzyński i krakowski, sekretarz królewski, bp chełmski (6 XI 1562 – 11 XII 1577). Przeniesiony na biskupstwo przemyskie, gdzie rządy objął w dniu 9 marca 1578 r. Zm. w Przemyślu.
 
Źródło: Ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, wyd. II popr. i uzupeł., Warszawa 2000.

Starorypiński

Starorypiński h. Nałęcz, na Mazowszu, rodzina wywodząca się ze wsi Starorypin w ziemi dobrzyńskiej. Niemierza Starorypiński (ok. 1430-po 1469), zaciężny królewski i Związku Pruskiego, uczestnik wojny trzynastoletniej z Krzyżakami (PSB). Starorypińscy herbu Nałęcz zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan 1613. Są ponadto Starorypińscy herbu Brochwicz II.
Genealogia
(osób: 37)

• KAROL Starorypiński h. Nałęcz (1797-ok. 15 VIII 1884), s. Franciszka i Salomei Gorzewskiej, ziemianin, uczestnik powstania listopadowego, marszałek szlachty powiatu latyczowskiego; zapisał 300 tys. rubli na cele filantropijne; zm. Warszawa (Dz. Pozn.; PSB t.42/4); ż. (ok. 1850) Adolfina Tyrawska (ok. 1820-po 1860); dzieci: Stanisław.

• MARIA Starorypińska h. Nałęcz (ok. 1880-po 1910), c. Brunona Witolda i Konstancji Dmochowskiej; m. Paweł Pruszyński h. Rawicz (ok. 1880-po 1910), s. Gabriela i Antoniny Mysłowskiej h. Rawicz; ur. prawd. Kisorycze na Wołyniu (Urus.).

Źródła: Bork. Sp. 417; Dw. Teki; Kos. t.1; Nies. t.8/499; PSB t.42/4; Żern. t.2/376.

Sosnowski

Sosnowski h. Godziemba, vel Sosnoski, na Mazowszu i Litwie, pisali się „z Sosnowa”. Może to być Sosnowo w parafii Kłóbka, pow. Włocławek.

Według dawnych heraldyków, wyszli z ziemi dobrzyńskiej – niektórzy podają Sosnowo w dawnym pow. rypińskim, parafia Rogowo. Biliński uważa jednak, że informacja ta jest mylna a herb tych Sosnowskich nie jest znany. Wymieniony w herbarzach Jan Sosnowski herbu Godziemba (zm. 1660), podstoli wileński 1648 r. a następnie kasztelan połocki 1654, który jak pisze Niesiecki: „pierwszy się do Litwy przeniósł (...)” i „Kozaków od Słucka mężnie odpędził” – według nowszych badań – należy zapewne do Sosnowskich h. Nałęcz z Sosnowicy w ziemi chełmskiej (PSB). Według Krzepeli i Żychlińskiego, Sosnowscy h. Godziemba mieliby wyjść z Pomorza, ze wsi Sośno Szlacheckie w parafii Bobrowo, pow. Brodnica.

Genealogia
(osób: 21)

 

• ADELA Karolina Sosnowska h. Godziemba (11 II 1849-po 1870), c. Józefa i Adeli Fischer; ur. Kiełczygłów, parafia Rząśnia, pow. Pajęczno (MK Rząśnia); m. (ok. 1869) August Olszewski (ok. 1840-po 1870); dzieci: Zofia Marianna Olszewska (1870-po 1900), mąż: Leon Józef Kazimierz Elżanowski z Elżanowa h. wł. (1872-po 1900).

• IGNACY Sosnowski h. Godziemba (ok. 1773-29 X 1833), s. Jana i Katarzyny Jaworskiej, urzędnik Królestwa Polskiego, mecenas Sądu Najwyższej Instancji Królestwa Polskiego, radca wojewódzki i marszałek sejmiku (A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego); dziedzic dóbr Kłopoczyn, parafia Lubania, w pow. rawskim; zm. Kłopoczyn, lat 60, zostawił małżonkę i siedmioro dzieci (MK Lubania); ż. (1815 Michałowice) Józefa Madalińska z Niedzielska h. Larysa (ok. 1800-2 XII 1853), c. Antoniego i Wiktorii Skotnickiej h. Bogoria; zm. lat 53 (Kur. Warsz.); ślub w parafii Michałowice, obecnie woj. mazowieckie (MK Michałowice); dzieci: Antoni, Marianna, Karolina, Józef, Marcjanna.

 
Źródła: Biel.; Bork. Sp. 413; Dw. Teki; Krzep. Pom. t. 1/91; Nies. t.8/463-464; Pap.; Żern. t. 2/369.

 

Sosnowski h. Nałęcz, rodzina pochodzenia ruskiego, której gniazdem jest Sosnowica w ziemi chełmskiej, dawny pow. włodawski, obecnie pow. Parczew. W roku 1564 wieś ta ma trzy działy. Iwan Sosnowski Fieciułowicz płaci od 12 łanów, 11 zagrodników, i rzemieślnika, cerkwi; Eustachy Sosnowski od 1 łanu, 3 zagr., Fryderyk Wietrzyński od 3 łan., 2 zagr, 1 rzem. Wieś należała wówczas do parafii rzym.-kat. w Sawinie. Katarzyna z Zamiechowskich Sosnowska zbudowała tu kościółek, stanowiący pierwotnie filię kościoła paraf. w Wereszczynie. Parafia powstała tu w 1685 r. Obecny kościół murowany wzniosła wdowa po hetmanie polnym litewskim i wojewodzie połockim Józefie Sosnowskim (zm. 1784).
Sosnowscy osiedlili się także na Podlasiu i na Litwie. Zostali wylegity-mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski oraz guberni augustowskiej. Z nich: 1 wojewoda a zarazem hetman 1775 — 1783.
Są także Sosnowscy używający Nałęcza z odmianą.

Genealogia
(osób: 42)

 

• KAJETAN Walenty Hipolit Sosnowski h. Nałęcz (1780-19 IX 1859), s. Karola i Anny Andrychowicz (Andrychiewicz), kapitan wojsk polskich, uczestnik kampanii napoleońskich, kawaler krzyża Legii Honorowej, marszałek szlachty; od 1815 r. kapitan 1 pułku strzelców konnych armii Król. Kongresowego; dziedzic dóbr Jeżewo, właściciel wsi Jeziora w 1838 r.; zamieszkały w dominium Burzec, parafia i gmina Wojcieszki, na Podlasiu; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1838 r., zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni augustowskiej, w Spisie Szlachty Król. Pol. przy nim podano herb Nałęcz z odm. (Szl. Król.; Sęcz.); zm. Kruszewo (MK Wojcieszki, Sokoły); ż. (29 IX 1817 Sokoły) Aleksandra Kruszewska (ok. 1795-po 1818); dzieci: Izabela, Włodzimierz.

Ludwika Sosnowska

(1751-1836)

• LUDWIKA Sosnowska h. Nałęcz (1751-6 XII 1836), c. Józefa i Tekli Despot-Zenowicz, hetmanówna i wojewodzianka, zasłynęła jako narzeczona Tadeusza Kościuszki; młodzi zamierzali się już pobrać, na co nie zgodził się jednak ojciec Ludwiki; zgodnie z jego wolą poślubiła później Lubomirskiego; mieszkała jakiś czas w dominium Burzec, parafia i gmina Wojcieszki, na Podlasiu; na skutek kłopotów finansowych mąż w 1794 przekazał jej zastawiony majątek w Równem, który wyprowadziła z długów (Bork.; Bon.; Wikipedia); m. (ok. 1776 Połock) Józef Aleksander ks. Lubomirski h. Szreniawa (1751-VII 1817), s. Stanisława i Ludwiki Pociejówny, generał-major wojsk koronnych, generał regimentu pieszego, starosta romanowski, kasztelan kijowski, członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej, wolnomularz, targowiczanin; dziedzic Równego na Wołyniu; ur. Kijów, zm. Równe (PSB t. 18/27); dzieci: Henryk, Fryderyk, Helena – ks. Lubomirscy.

 
Źródła: Bork. Sp. 413; Kos. t. 1; Nies. t.8/464; Pap.; Sęcz.; SGKP t. 11/91, t. 15 cz. 2/612; Szl. Król.; Żern. t. 2/369; Wikipedia: 1.

Śleszyński

Śleszyński h. Doliwa, vel Ślesiński, Sleszyński, Szleszyński, wymienia ich Paprocki w 1584 r.: „Śleszyńscy w bełskiem województwie dom starodawny i znaczny w sprawach poczciwych”.

Niesiecki miesza różnych Śleszyńskich. Za Długoszem, jako pierwszego wspomina Sędziwoja ze Śleszyna: „mąż rezolutnego serca, przez kilka dni, sam prawie Santoka mężnie bronił, aż gdy wielom jeden w sile wystarczyć nie mógł, zamek ten poddał w r. 1370”. Niestety tenże Sędziwój, jak zobaczymy przy Śleszyńskich herbu Wieniawa, należał do rodu Nałęczów. Skąd zatem wyszli Doliwowie Śleszyńscy? W różnych opracowaniach, m. in. w Encyklopedii szlacheckiej z 1938 r., mylnie podaje się Ślasy w pow. makowskim. Śleszyńscy herbu Doliwa wyszli ze Śleszyna Małego w pow. kutnowskim, w gminie Żychlin. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jednak herb podany przy legitymacji równie wątpliwy jak w przypadku Śleszyńskich herbu Wieniawa.

Genealogia
(osób: 93)

• LUDWIK Śleszyński, Szleszyński h. Doliwa (ok. 1807-14 V 1852), s. Jana i Konstancji Truszkowskiej; w aktach także: Szleszyński, Sleszyński; ur. Stawiane, parafia Wąsosz, pow. Grajewo, zm. Rosochate, parafia Romany, pow. Kolno, lat 45 (MK Wąsosz); ż. (27 I 1852 Romany) Balbina Śleszyńska, Szleszyńska (ok. 1830-po 1852), c. Franciszka i Marianny Drożeńskiej (Drozeńska); w aktach także: Szleszyńska; ślub w parafii Romany, miejscowość: Rosochate (MK Romany).

• MARIANNA Śleszyńska h. Doliwa, voto Bagińska (ok. 1800-1871), c. Mateusza Macieja i Marianny Kossakowskiej; w aktach także: Sleszyńska; ur. Przyborowo, parafia Grabowo, pow. Kolno, zm. tamże, uwagi: żona Augustyna (MK Grabowo); m. Augustyn Bagiński (ok. 1800-po 1871); dzieci: Marianna Bagińska (ok. 1830-po 1872).

Źródła: Bork. Sp. 402; Nies. t. 8/399-400; Pap. 242; Sęcz.; Stup. t. 3/66; Szl. Król.; Żern. t. 2/352.

Śleszyński h. Wieniawa, vel Sleszyński, Ślesiński, Szleszyński, w Wielkopolsce i na Kujawach. Nazwisko mieli wziąć od wsi Ślesin, dawniej Śleszyn, w pow. nakielskim. W XIV wieku dziedziczy w tej wsi ród Nałęczów. W 1398 r. właścicielem Ślesina jest Sędziwój Ślesiński, niewątpliwie herbu Nałęcz. Później wieś ta przechodzi na własność innych rodzin, kolejno Witosławskich i Siedleckich, Ossolińskich, wreszcie Potulickich. W I połowie XVI wieku Śleszyńscy herbu Wieniawa dziedziczą m. in. w Pruszczu, w pow. nakielskim. Są jednego pochodzenia z Prusieckimi z tego Pruszcza (Wittyg). Jednak właściwym ich gniazdem jest chyba Śleszyn Wielki w pow. kutnowskim, gmina Żychlin. W XVI-XVIII wieku zamieszkują m. in. w pow. gostyńskim, inowłodzkim i brzezińskim. Mikołaj ze Ślesina podpisał pokój brzeski 1435. Marcin Ślesiński (zm. 1578), wojski gostyński; owdowiała żona Anna Dzierżgowska h. Jastrzębiec, siostra arcybiskupa, wystawiła mu marmurowy nagrobek w kolegiacie łowickiej z tym herbem. Sebastian, podstoli gostyński 1674. Stanisław (zm. 1754), kasztelan inowłodzki 1737, brzeziński 1753 (Nies.). Z tej rodziny: 2 kasztelanów w latach 1520 — 1754.

Śleszyńscy herbu Wieniawa zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Osoby legitymujące się to drobna szlachta dziedzicząca od dawna we wsi Ślasy Łopienite, parafia Rutki-Kossaki, pow. Zambrów. Przy wywodzie podali się za prawnuków Stanisława, kasztelana inowłodzkiego, który jak wiadomo zmarł bezpotomnie. Poza tym, Ślasy to odwieczne włości Grzymalitów Ślaskich vel Śleszyńskich (Śleżyńskich), którzy nawet herb swój przezwali Ślasą.

Genealogia
(osób: 31)

• KATARZYNA Śleszyńska h. Wieniawa (1811-po 1834), c. Walentego i 3ż. Marianny Kulesza; ur. Ślasy Łopienite, parafia Rutki-Kossaki, pow. Zambrów, chrz. 1811 (MK Rutki-Kossaki); m. (1834 Rutki) Franciszek Kossakowski h. Ślepowron (ok. 1810-po 1834), s. Jana i Urszuli Grądzkiej; ślub w parafii Rutki-Kossaki (MK Rutki).

• SZYMON Śleszyński h. Wieniawa (1814-po 1866), s. Walentego i 3ż. Marianny Kulesza, dziedzic cząstkowy we wsi Ślasy Łopienite, parafia Rutki-Kossaki, pow. Zambrów; w aktach także: Sleszyński; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Wieniawa, zapisany do ksiąg szlachty guberni augustowskiej (Szl. Król.; Sęcz.); ur. Ślasy Łopienite, wg innych źródeł błędnie: 1818, chrz. 1814 (MK Rutki); 1ż. (1845 Rutki) Marianna Choińska (ok. 1820-ok. 1856), c. Mateusza i Apolonii Maleszewskiej; dzieci: Franciszek, Stanisław, Aleksander, syn NI.; ślub w parafii Rutki-Kossaki (MK Rutki); 2ż. (25 I 1858 Rutki) Franciszka Kalinowska (ok. 1832-po 1866), c. Marcela i Petroneli Grodzkiej; ślub w parafii Rutki-Kossaki, uwagi: on wdowiec po Mariannie Choińskiej, ona panna lat 26 (MK Rutki); dzieci: Jakub, Jan, Antoni, Marianna, Marcin.

Źródła: Bork. Sp. 402; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nies. t. 8/400; Sęcz.; SGKP t. 10/763-763; Szl. Król.; Żern. t. 2/352; A. Wolff, Mazowieckie zapiski herbowe z XV i XVI wieku.

Sieciński

Sieciński h. Rogala, vel Siciński, Syciński, w ziemi dobrzyńskiej; używali w XVII stuleciu tytułu hrabiów „na Murzynowie"; z nich 1 biskup i 2
kasztelanów 1573 — 1619. 

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Rembieliński

Rembieliński h. Lubicz, vel Rębieliński, Rembeliński, Rębeliński, Rebeliński, Rambieliński, Rąbieliński etc., na Mazowszu, są zapewne gałęzią Borzewskich herbu Lubicz, z Borzewa (dzisiaj Bożewo Kościelne), w pow. sierpeckim.

Rembielińskich wymienia Paprocki w 1584 r. Nazwisko wzięli od wsi Rembielin in. Rembielino (Rambielino), w parafii Chorzele, pow. Przasnysz, ale dziedziczyli też w Rembielinie leżącym w ziemi dobrzyńskiej, w parafii Rokicie, w pow. lipnowskim. Jest też Rembielin w ziemi łomżyńskiej.

Według regestów poborowych ziemi dobrzyńskiej z r. 1564 we wsi Rambielino, w par. Rokicie, było 4 poddanych Alberta Rembielińskiego i Zofii Borzewskiej, 2 zagrodników, 1 łan. Mateusz Niewiczo, Andrzej Bank (Bąk), poddani Mateusza Żernickiego; Gorzechowscy mieli 1 ½ łana i 3 zagrodników. Sześciu poddanych Mateusza Mazowieckiego siedziało na 1 łanie. Płacono poboru 6 florenów i 7 groszy (Pawiński, Wielkop. t. 1/278). W 1789 r. były tu 4 części szlacheckie.

Niesiecki wymienia kilku duchownych. Feliks Rembieliński (zm. 1527), kanonik gnieźnieński i łowicki, „mąż ludzki i pobożny, któremu synowiec jego Jan, kanonik gnieźnieński i łęczycki, nagrobek w Gnieźnie wystawił”. Znowu (?!) Jan Rembieliński i Feliks, kanonicy gnieźnieńscy 1578 r. Franciszek, wiceregent krasnostawski 1778. Kajetan, żupnik ciechanowski 1788 (Kras.).

Rembielińscy byli posłami na sejm i elektorami z ziemi ciechanowskiej 1632 r., warszawskiej 1632 i 1669 r., z woj. chełmińskiego, pomorskiego, kaliskiego, i z ziemi czerskiej w 1764 r.
Jako Rebelińscy podpisali elekcje 1648 r. z ziemią sochaczewską i ciechanowską, 1697 r. z ziemią dobrzyńską, warszawską i woj. poznańskim.

Rembielińscy herbu Lubicz zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani m. in. do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.
Z nich: 1 kasztelan 1830. 
Genealogia
(osób: 30)

• MARIA Julieta Rembielińska h. Lubicz (1894-28 XI 1988), c. Konstantego i Teresy hr. Wiśniewskiej; ur. Krośniewice, zm. Lailly-en-Val; m. (28 I 1931 Warszawa) Jerzy Aleksander ks. Lubomirski (9 XI 1896-21 V 1943), s. Zdzisława i Marii Branickiej; ur. Mała Wieś k/ Warszawy, zm. Otwock.

• RAJMUND Hiacynt Rembieliński h. Lubicz (23 III 1775-12 II 1841), s. Stanisława i Marianny Marcjanny Łączyńskiej, działacz polityczny i gospodarczy, poseł i marszałek sejmu Królestwa Polskiego, mason; uczestnik insurekcji 1794, prefekt departamentu płockiego, intendent armii polskiej 1809, pełnomocnik rządu Ks. Warszawskiego w odzyskaniu na Austrii Lubelskiego podczas wojny 1809, następnie prezes komitetu wojskowego mazowieckiego za Król. Kongresowego; ukończył korpus kadetów w Warszawie; po upadku powstania listopadowego 1831 osiadł razem z żoną Antoniną Weltz w Dreźnie (Żych.); 1ż. (15 II 1797) Agnieszka Helena hr. Opacka h. Prus III (1777-1863), c. Chryzantego i Marianny Gomolińskiej, kasztelanka wiska; zamieszkała Leszno 1800 (Urus.); ur. Warszawa, zm. Łomża, lat 65 (PSB t.31/82; Kur. Warsz.); rozwiedzeni ok. 1820, ona 2v. żona Józefa Jana Bechon (1784-1858), s. Karola i Doroty Knaszfies, pułkownika (MK Warszawa: ASC Cyrkuł VII; Kur. Warsz.); 2ż. (28 I 1820 Warszawa) Antonina Weltz (1800-28 XI 1868), słynna niegdyś w salonach warszawskich z piękności i dowcipu; w aktach także: Wels, Welts; od 1844 mieszkała we wsi Sokolniki Wielkie pod Szamotułami bądź w Poznaniu; ur. Lwów, zm. Poznań, apopleksja, lat 68, poch. Kazimierz k/ Szamotuł; 2v. (1844) Wincenty Skarzyński, Skarżyński h. Bończa (22 I 1806-29 IX 1876), s. Stanisława i Ewy Rembielińskiej, kapitan wojsk polskich 1831, pułkownik armii hiszpańskiej, właściciel dóbr Sokolniki pod Szamotułami w W. Ks. Poznańskim (Dz. Pozn. 278/1868; MK Poznań: Św. Marcin); dzieci: Aleksander, Eugeniusz.

 

Źródła: Bil. 145-146; Bork. Sp. 356; Dw. Teki; Elekt. t. 1/302, t. 2/187; Kos. t. 1; Nejm.; Nies. t. 8/103; Pap.; PSB t. 31; Sęcz.; SGKP t. 9/609; Szl. Król.; Urus. t.15/190-192; Żern. t. 2/271.