Uleniecki

Uleniecki h. Przerowa, vel Uliniecki, Ulaniecki, Ulanicki, rodzina mazowiecka, wywodząca się ze wsi Uleniec, dawniej Ulinicz vel Ulenicz, w ziemi czerskiej, w parafii Worów, obecnie woj. mazowieckie, wymieniana w aktach czerskich od 1413 r. (AGZ Czersk).
Z nich Grzegorz podczaszy czerski 1524, Piotr chorąży czerski 1526, Jan chorąży warszawski 1529, Jan kanonik i oficjał warszawski 1532. Jedna gałąź przeniosła się na Ruś Czerwoną, gdzie posiadali m. in. dobra ziemskie Wolica, oraz Jaremków w pow. rudeckim. Zostali wylegitymo- wani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Genealogia
(osób: 25)

• MARIA Uleniecka (ok. 1895-po 1918), c. Teodora Teofila i Teofili Ewy Lewandowskiej; zamieszkała w Warszawie; m. (1918 Warszawa) Stanisław Kostka Roman Makulec (ok. 1890-po 1918), s. Jana i Leokadii Grabickiej; ślub w parafi Wszystkich Świętych (MK Warszawa: Wsz. Św.).

• WINCENTY Uleniecki z Uleńca (ok. 1800-1869), s. Józefa i 1ż. Marii Żelisławskiej, ziemianin, właściciel dóbr Wolica w Galicji (Bork.); ż. (ok. 1835 Lwów) Józefa hr. Komorowska h. Korczak (1813-po 1881), c. Józefa, szambelana austriackiego, kawalera maltańskiego, i Karoliny hr. Drohojowskiej h. Korczak; dzieci: Józef.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/574-575.

Milowicz

Milowicz h. Mikuliński, rodzina żmudzka, której starożytności dowodzi fakt, iż jej przodek Milus, syn Ginejda, podpisał na sejmie w Horodle unię Litwy z Koroną, a na pamiątkę tego Milowicze używają dewizy w herbie: "Unia Litwy z Polską". Do czasów konfederacji barskiej posiadali dobra Melniszki, Oksztyny i Zabołoki na Żmudzi, w pow. wiłkomirskim. Później w ich posiadaniu był m. in. Modryń, Modryniec i Bereść w pow. hrubieszowskim, oraz Dymitrówka na Wołyniu.


• JAN Milowicz (ok. 1740-po 1774), uczestnik konfederacji barskiej, po pierwszym rozbiorze Kraju, przeniósł się w Lubelskie.

• WŁODZIMIERZ Milowicz (1838-1884), s. Seweryna i NN., publicysta, działacz konspiracyjny, powstaniec 1863/64; uczestnik tajnego Związku Trojnickiego, na emigracji od 1860, komisarz rządowy w Galicji 1863; zm. Kraków, poch. Cm. Rakowicki, kw. Rb (PSB; Rogiński, Wspomnienia; Cm. Rakowicki, Monografia).

Źródła: Nies. VI; Żych. I 209; PSB T. 21, s. 240.

Dobrzyński

Dobrzyński h. Jelita, pochodzą z woj. kaliskiego, w XIX wieku zamieszkiwali jednak głównie w Galicji.W ich posiadaniu były m.in. następujące majątki ziemskie: Chwałowice w pow. proszowskim, Jastrzębie, Rożnów i Zagórza w pow. sądeckim, Klecie i Bukowina w pow.
jasielskim. Uzyskali austriacki tytuł hrabiowski pod koniec XVIII stulecia.

• FAUSTYN Dobrzyński, brat stryjeczny Walentego, uzyskał austr. tytuł hrabiowski.

• WALENTY Dobrzyński (II połowa XVIII w.), oficer wojsk polskich; właściciel dóbr Chwałowice w pow. proszowskim i Jastrzębi w pow. sądeckim; ż. Agnieszka Świderska; dzieci: m.in. Walenty, Wincenty, Jacenty, Jan Kanty, Ignacy, Antoni Aleksander.

Źródła: Żych. t.1/181.

Barcikowski

Barcikowski h. Jasieńczyk, vel Barczykowski, Bardzikowski, Barszczykowski, z Barcikowa in. Bardzikowa, Barszczykowa w powiecie płockim, gdzie dziedziczyli w 1531 r. i posiadali tę wieś jeszcze w połowie XVIII wieku.

W XVI stuleciu licznie rozrodzeni, dla odróżnienia przyjmowali rozmaite przydomki, jak Rogożek, Wietrzych, Nosek, Wielczuch, Janety, Sasin, Sasinowicz, Burza, Parafa, etc. 

Posiadali oprócz Barcikowa, m. in. dobra Łuczek w woj. bracławskim 1723. W XVII i XVIII w. piastowali urzędy grodzkie i ziemskie w pow. płockim, inflanckim, bracławskim, pińskim, dobrzyńskim, ostrołęckim i chełmskim. 

Z woj. lubelskim, z ziemią łomżyńską, oraz z woj. płockim podpisali elekcję Augusta II w 1697 r., a z woj. płockim i sandomierskim elekcję Stanisława Augusta w 1764 r. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Galicji w 1782 r. w sądzie ziemskim lwowskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1837 i 1852 r.
Genealogia
(osób: 30)

• JÓZEF Barcikowski (ok. 1788-ok. 1831), s. Jana Kantego i Marianny Trepka, właściciel dóbr we wsi Młotkowice, parafia Lipa, gmina Ruda Maleniecka, pow. Końskie, 1820 (MK Lipa); oraz Strzyżów, parafia i gmina Drzewica, pow. Opoczno, obecnie woj. łódzkie (MK Drzewica); nie żył już w 1837 r. kiedy to, według Bonieckiego, miał się wylegitymować ze szlachectwa, natomiast w 1852 r. w Królestwie Polskim zostali wylegitymowani z herbem Jasieńczyk jego wnukowie; błędne są informacje w Herbarzach Bonieckiego i Uruskiego o jego rodzicach; według Bonieckiego byli nimi Stanisław i Salomea Mieczyńska (ich ślub dopiero w 1804 r.), według Uruskiego: Filip i Konstancja Czarzasty (Bon.; Urus.; Szl. Król.); ż. (21 I 1814 Lipa) Joanna Strzembosz h. Jastrzębiec (ok. 1792-29 V 1881), c. Cypriana i Apolonii Kietlińskiej; także: Strzęmbosz, Strzębosz, Strzęboszanka; ur. prawd. Kuniczki, parafia Kunice, gmina Sławno, pow. Opoczno, zm. lat 88 (MK Kunice); ślub w parafii Lipa, gmina Ruda Maleniecka, pow. Końskie, miejscowości: Tarnawa, Młotkowice, uwagi: kawaler lat 26, panna lat 22 (MK Lipa); 2v. żona (16 V 1831 Kunice) Walentego Turczynowicza, s. Tomasza i Domiceli Lipczyńskiej, dziedzica dóbr Ostrożna (MK Kunice); dzieci: Marianna, Benedykt, Ignacy.

• MARIANNA Barcikowska (1819-1877), c. Józefa i Joanny Strzembosz (Strzębosz); ur. prawd. Strzyżów, parafia i gmina Drzewica, pow. Opoczno (Bon.; Urus.; MK Drzewica); m. (22 VI 1849 Drzewica) Jan Mniński (ok. 1816-11 VII 1860), s. Antoniego i Bibianny Lubańskiej, rządca gmachu Cesarsko-Królewskiej Akademii Medyko-Chirurgicznej w Warszawie; ur. parafia Chęciny, zm. Warszawa, lat 44, poch. 13 VII 1860 Cm. Powązkowski, kw. 161-IV-40 (MK Chęciny; Kur. Warsz. 181/1860; Cm. Pow.); ślub w parafii Drzewica, pow. Opoczno, obecnie woj. łódzkie, miejscowość: Strzyżów (MK Drzewica); dzieci: bliźnięta, Julianna Józefa, Julian Józef (ur. 13 II 1853 Warszawa), Wincenty Antoni (ur. 1855 Warszawa) – Mnińscy.

Źródła: Bon. t.1/110-111; Dw. Teki; Nies.; Szl. Król.; Urus. t.1/93.

Bęklewski

Bęklewski h. Nałęcz, vel Beklewski, w W. Ks. Litewskim. Z woj. brzeskim litewskim podpisali elekcję Jana Kazimierza w 1648 i obiór Jana III w 1674. Podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 i akt konfederacji generalnej W. Ks. Litewskiego 1764. Posiadali starostwo wisuniskie 1740
i lachowskie v. lachmickie 1775/85.

Źródła: Bon. t.1/179.

Bęklewski v. Beklewski, z Bęklewa w ziemi dobrzyńskiej, gdzie dziedziczyli 1564. Podpisali z ziemią dobrzyńską elekcję Augusta II w 1697. 

Źródło: Bon. t.1/179.

Białkowski

Białkowski h. Bibersztein, pochodzą prawdopodobnie ze wsi Białkówki w powiecie pilznieńskim, na której dzedziczyli w 1508 r. Wg Paprockiego gniazdem tej rodziny jest powiat biecki, lecz nazwisko wzięli od wsi Białkowa w ziemi dobrzyńskiej. W XVII i XVIII w. zamieszkują m. in. na
Rusi Czerwonej, w pow. halickim. Oprócz Białkowa, dziedziczyli dobra Płonne Małe (1564). W 1571 r. otrzymali konsens królewski na nabycie wójtostwa we wsi Dobrzany, leżącej w starostwie lwowskim, oraz Brodów. W 1598 r. otrzymali starostwa andzelskie i hanselskie w Inflantach. Byli właścicielami dóbr Jurówki w woj. kijowskim (1690), Moskalówki w woj. podlaskim (1723), Szymonki i Jasionki w woj. łęczyckim (1773), części wsi Tarnawki w woj. lubelskim (1758), Posielanie w pow. kalwaryjskim (1843), Pierzchno w W. Ks. Poznańskim (1858). W 1676 r. nabyli Czarnotki w woj. kaliskim (od Sośnickich). Pisali się z Ks. Żmudzkim na elekcję Jana III w 1674 r. Członkowie tej rodziny udowodnili pochodzenie szlacheckie w Galicji w 1782 i 1787 r., w wydziale stanów we Lwowie. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w 1845 r., w Cesarstwie w 1862 r., zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej, inni wylegitymowani w 1862 r., zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej. 

Źródła: Bon. t.1/183; Urus. t.1/154.

Białkowski h. Habicz, z Białkowic w powiecie piotrkowskim, gdzie dziedziczą w 1399 r. (są tam jeszcze w 1552). Herb — na tarczy flagellum super clipeo (cepy v. różczka?).

Źródła: Bon. t.1/183; Urus. t.1/155.


Białkowski h. Nieczuja, mają pochodzić, wg Długosza, ze wsi Białkowice w woj. sandomierskim. Wieś tę za jego czasów posiadał Mikołaj ok. 1470 r.

Źródła: Bon. t.1/184; Urus. I 155. 

Białkowski z Białkowa h..., Bozata (Bożęta?), łowczy poznański, otrzymał różne przywileje dla dóbr Białkowa od ks. Bolesława w 1268 r. 

Źródła: Bon. t.1/183.

Białkowski z Białkowic h. Wołowscy. Maciej de Byelkowicze h. Wołowscy, zaświadcza w Krakowie 1424 r. szlachectwo Ślązaka Mikosza Stembarta z Lupszy. 

Źródła: Bon. t.1/183.

Białowieski

Białowieski h. Gozdawa, pisali się z Białowieży pod Pułtuskiem, w woj. mazowieckim. Dziedzice Białowieży h. Gozdawa otrzymali różne przywileje od ks. Kazimierza mazowieckiego w 1472 r., posiadali wówczas starostwo pułtuskie. Podpisali manifest szlachty litewskiej
w 1763 r.

Źródła: Bon. t.1/192; Urus. t.1/162.


Białowieski h. Jastrzębiec, vel Białowiejski, na Kujawach i w ziemi dobrzyńskiej; wzięli nazwisko od wsi Białowieżyna Dużego i Małego w pow. lipnowskim, które to wsie posiadali w 1564 r. (dziedziczyli tam jeszcze w XVIII wieku). Oprócz Białowieżyna i Białowieżynka, należało do nich Czachowo w woj. płockim (1756), Zawidz Mały w pow. lipnowskim (1839). Podpisali z ziemią dobrzyńską elekcję Augusta II w 1697 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1839 i 1848 r. 

Źródła: Bon. t.1/192; Urus. t.1/162.


Białowieski h. Topór, właściwie Białowiejski, z Białej Wioski w z. rawskiej, notowani w Aktach Kościańskich w 1565 r. (Piotr Bodzanta z Białej Wioski) i 1766 r. Byli też na Białej Rusi, do której przenieśli się z Wielkopolski. Zostali wylegitymowani w Cesarstwie w 1861 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej. 

Źródła: Dw. Teki; Urus. t.1/162.